De tienkampen
Zevende ronde
vrijdag 24 januari 2020
Het weer blijft zacht. Ik rij elke dag fluitend naar Wijk aan Zee. En terug. De automobilist-schakers hebben het moeilijker. De Velsertunnel zit twintig minuten dicht door een kop-staartbotsing. Dus er zijn een paar laatkomers. Ze hangen gauw hun jassen op. Achter in de gang zijn nog haakjes vrij. Hela, roept er een, dat is mijn haakje. Nou niet meer roept de ander vrolijk terug. Zij spelen duidelijk niet meer voor de prijzen. Henk-Jan Visser (in 2D) en Ben Duivenvoorden (in 6E) wel, zij staan aan het eind van de middag op 7 uit 7 en gaan dus voor een clean sheet. Frans Wolfkamp in de Duinpan ook. Hij heeft nog helemaal niks.
In 4F is Stefan Jorritsma wel erg gauw klaar.
Er gebeuren rare dingen.
25 januari 2008
Het blijft maar waaien. Even verderop bij ons woont een heel roedeltje postduiven. Die vliegen elke dag wat oefenrondjes boven ons huis. Prachtige onvoorspelbare figuren, van gewone achten tot ongewone dubbele rietbergers, beschrijven ze in de lucht, in gesloten formatie. Maar vandaag durven ze niet. Ze zitten op de dakrand wat sceptisch naar de lucht te koekeloeren en hebben er duidelijk geen zin in. Totdat er een overmoedig het luchtruim kiest. Het arme beestje waait gelijk alle kanten op. Het krijgt steun van een tweede en dan gaan ze alsnog allemaal. Maar het lijkt helemaal nergens op. Totaal uit elkaar geslagen waaien ze over ons huis. Van achten geen sprake, hoogstens een enkel drietje en de dubbele rietbergers proberen ze niet eens, wel noodgedwongen een paar levensgevaarlijke loopings. En dwars daar doorheen vliegt dan zo’n relaxte meeuw. Die kost het geen enkele moeite, vindt dit weer wel lekker. En waarom ook niet. Dus dit keer zijn wij op de fiets. De duinkaart is mee. Heen als twee verwarde duiven tegen de wind in, terug als meeuwen met storm in de rug.
In Wijk aan Zee klapperen de tenten. En knarsen de tanden. De spanning neemt toe. Het einde van het toernooi nadert. Nog maar twee ronden. Evert Haasbroek gaat zijn groep winnen. Hans Wiemerink misschien ook. Ronald Maat wint een prachtige partij. En Arjan Wijnberg heeft nog steeds uitzicht op een promotieplaats. Als zijn concurrent Peter Poncin, niet onbekend, morgen verliest van het ongenaakbare Italiaanse koplopertje Adriano Testa, dan heeft Arjan alles weer in eigen hand. Sommigen beginnen tekenen van vermoeidheid te tonen. Zo zie ik ergens een loper ongemerkt van kleur veranderen, waarna beide spelers een beetje in de war tot remise besluiten. Joost Out berispt mij over het stilzetten van de klok. Als wij dat zouden toestaan, zegt hij, dan zijn we ’s avonds niet voor twaalf uur thuis. Kijk zo heb ik het nog niet bekeken.