Op het Festival Ambacht in Beeld in de Amsterdamse Hallen was ook dit jaar weer heel veel te doen en te zien. We kwamen ogen en oren en soms ook handen te kort.
De performance handreiking was meditatief zei Alya Hessy, die het ook dit jaar weer geweldig leuk deed: er werd veel gelachen. Het meisje op de foto was tien en had een mooie naam, maar moeilijk te onthouden. Je weet nu zeker wel hoe je die schrijft hè, vroeg ze aan Alya. Ze deed de performance voor de derde keer. Zo leuk vond ze het. Maar er was steeds een tweede bij nodig. Dit keer Nanny. M’n zusje komt ook nog, zei het meisje, maar die is veertien en puber, dus die zal wel niet willen. De performance werd zodoende eerder informatief dan meditatief. En het breiwerk was volgens mij gewoon punniken.
Halverwege de dag, de stoelenmatter was net aan zijn boterham begonnen, werd er een stoel zonder riet de Hallen binnen gedragen. De stoelenmatter kon weer aan het werk.
Ik liep ondertussen rond, liet mij niet vangen, zelfs niet voor een traditionele houtverbinding of door de Green Circle, en maakte foto’s …
… totdat ik door een overbezorgde moeder verdreven werd. Zij had interesse in mijn camera, ze wilde ook zoiets, zei zij. Ik gaf haar het fototoestel en legde het ding uit. Ze bekeek de laatste opnamen, zag dat haar kind niet in beeld was en verloor op slag haar belangstelling. Voor mij was de lol er af.
Kom mee zei Nanny, zo is het genoeg.