Tag: tata steel chess tournament

De wedstrijdleiding pleegt overleg hoe de varkentjes te wassen. Jeroen van den Berg gelooft het allemaal wel. Hij heeft het goed voor mekaar. De man links op de eerste foto is hoofdarbiter Pavel Votruba, een man naar mijn hart. Van die heeft niemand last. Geen wanklank gehoord. Maar die ander… Niet goed geluisterd waarschijnlijk. Hij kon het niet laten om mij steeds weer op te zoeken. Omdat ik foto’s maakte. De eerste keer was op de tribune, de tweede keer was mijn perskaart niet goed zichtbaar, de derde keer droeg ik ‘m verkeerd om en de vierde keer was midden in de zaal tussen de tienkampers halverwege de middag. Wat deed hij daar? Ik had geen vestje om. Only the first seven minutes, fluisterde hij. Ik hakkelde ja maar… I don’t care he said. Waarbij hij met zijn hoofd schudde en met zijn vinger zwaaide. Dat betekende twee keer nee. Toen ben ik god zij geloofd en geprezen (ik mag niet vloeken) toch maar weer zo’n achterlijk vestje gaan halen bij de receptie. Ik kreeg nummer 76. Nou dat is ook toevallig, zei ik stomverbaasd, precies goed. Je bent laat, zei de receptioniste, breng je ’t wel weer terug?

Elke dag was er een fotomoment voor de fotografen. Zeven minuten duurt zo’n moment. In de Johan Cruijff Arena was er een extra moment langs het veld. Dat duurde wat langer. Maar op het gras mocht je niet komen. En al helemaal niet met je gewone schoenen aan, zo van de straat. Maar Sjaak Swart kon het weer niet laten en Wesley So liep met hem mee. Weet Wesley veel. Er was al iemand onderweg om verder onheil te voorkomen. Mijn fotomoment is een ander en gestolen. Mocht niet zei de wedstrijdleider. Nee nou weet ik het wel, zei ik, maar ik doe het toch.

Toeschouwers waren er dit jaar in alle soorten en maten en vooral heel heel veel. Hoera, on line opgeven en nog gratis ook. Je bent toch zeker een dief van je portemonnee als je dat niet doet? In de bus maakte ik opnieuw kennis met Bart Romijn, die ik in 2019 al een keer ontmoet had. Hij wist het nog. Hij kwam uit Haren, met de trein, en had er zin in. Vooral in de consumpties, die waren heel niet duur, vond hij, daarvoor hoefde je echt niet thuis te blijven. Hij liet mij een foto zien, waar we allebei opstonden, opdat ik niet dacht dat hij maar wat kletste. In het weekend kwam hij niet, want dan liep hij met een vlag. Grensrechter, raadde ik? Ja, zei hij, als ik je dadelijk nog zie, drinken we wat in het café. Toch jammer van die vlag, zei ik, want in het weekend is het hier pas echt…lekker druk.

Gelukkig geldt er nog geen dresscode. Misschien iets voor een volgende keer? De toeschouwers hebben meer te bieden dan de schakers. Maar heel veel uitschieters zijn er niet. Ik beperk me tot twee voorbeelden. Links is een toeschouwer, rechts een schaker. Wit en zwart.

De koffie in de zaal en het bier in het café zijn al even aan de orde geweest. Als ik op de fiets was, at ik een gevulde koek voor ik terugreed. En als ik met de bus was, dronk ik een biertje voor ik terugreed. In het café demonstreerde Thomas Broek (hij won zijn vierkamp) welke vorderingen hij maakte. Kijk zei hij, moet je opletten. Ik zag het meteen. Met twee handen! Ja, zei hij, het is nog geen groot wonder, maar wel een klein.