Vanmorgen idioot vroeg opgestaan om nog een keer met de trein naar Amsterdam te gaan. Nanny ging mij afleveren in Park Somerlust, waar ik me wel zou vermaken, dacht zij, met het fotograferen van de Amsterdamse halve, kwart en één-achtste triathlon, terwijl zij op haar eentje echt de stad in zou gaan en dat allemaal op zondag.
Een triathlon bestaat uit de onderdelen zwemmen, fietsen en hardlopen, in die volgorde. In een volledige triathlon zwem je 3800 meter, fiets je 180 kilometer en loop je 42,195 kilometer. Daarmee zwem, fiets en loop je een overdosis dopamine op en dat kan niet gezond zijn. Eén-achtste triathlon is 500 meter zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen. Dat staat qua dopa ongeveer gelijk aan een reep chocola, misschien twee, of hoogstens drie, en dat moet kunnen. Heb ik van onze vorige FitmetVisie-sportinstructeur Ramon geleerd.
Mijn huidige FitmetVisie-sportinstructrice zou ook meedoen, had ze haar fans beloofd. Maar toen ik mijn foto’s zat te controleren tijdens een korte tussenstop op het terras van tHuis aan de Amstel (dat is dus een woordspeling), kon ik haar zo gauw niet vinden tussen al die badmutsen en helmpjes, die ik tot dan toe had geschoten. Dus koos ik mij ter plaatse een nieuwe favoriet: de serveerster van tHuis, die mij zei dat het erg druk was rondom de koffiemachine, het kon wel twintig minuten duren maar neem lekker plaats. Ik zei dat ik desnoods tot de avond op haar zou blijven wachten, maar dat vond zij overdreven. Nog geen vijf minuten later stonden de koffie en de appeltaart waar ik om gevraagd had voor mijn neus. Ik mocht haar fotograferen.
De dag kon niet meer stuk. Ik fotografeerde er nu in het wilde weg op los. De deelnemers aan de triathlon bleven maar zwemmen, fietsen en rennen, leek het wel, en de toeschouwers klapten hun handen stuk en schreeuwden hun kelen schor. Mijn oren toeteren er nog van. Nu ben ik weer thuis en de foto’s aan het uitzoeken. De mijne zijn gratis. De organisatie biedt hun foto’s aan voor het schappelijke bedrag van zeventien euro vijftig per stuk. Kies maar.
De meest intrigerende foto vind ik de een na laatste. Daarop staan aan weerskanten van de route twee duister kijkende personen die krampachtig hun best doen niet op te vallen. Wat dus niet lukt. Naar wie of wat zijn ze op zoek? Vooral die met de hoed overdrijft het een beetje.
*
Het is later op de avond dat Nanny alle uitslagen vindt. Namen, nummers, tijden en wat al niet. Blinde kip, zegt ze, kom ‘ns hier met die foto’s. Kijk nou toch eens goed, sukkel die je bent. Nummer 1452.
1 uur 24 minuten 37 seconden
(dat kan toch niet, ze zal wel gesmokkeld hebben)