Negen foto’s uit het toernooi om het open Alkmaarse schaakkampioenschap van 2024, georganiseerd door de Alkmaarse schaakvereniging De Waagtoren, die zich daarbij een goed gastvrouw toonde. Ere wie ere toekomt.
Foto’s uit het ASK-toernooi van 2024
In het afgelopen weekend vielen Pasen, zomertijd en het open Alkmaars schaakkampioenschap samen. Ik koos voor het schaakkampioenschap en kreeg de andere twee er gratis bij. En daarbij bleef het niet, want toen ik mij op tweede paasdag bij Sandra Keetman en Rob Freer meldde, werd ik door Rob tot buitengewoon lid van het organisatiecomité bevorderd en voorzien van de daarbij behorende versierselen. Moet je die wel opdoen hoor, zei Rob, dus niet stiekem wegmoffelen, want dan mis je de voordelen. Hij somde er een paar op. Koffie, thee, frisdrank, boterkoek, broodje kroket, soep, het hield niet op, en allemaal op kosten van de zaak. Moest ik wel een paar knappe foto’s maken. Gauw de zaal in dan maar.
Daar gooit clubgenoot Hans Leeuwerik er live een Staffordgambietje uit. En niet zo zuinig ook. Twee stukken staat de waaghals al achter. Maar hij heeft wel de complete witte koningsveste opgeblazen. Maar de vogel zelf is gevlogen. Die staat aan de andere kant van het veld, nog nauwelijks van de schrik bekomen, zijn veren weer recht te strijken.
Daar worden we niet wijs van. Ik ga, pendelend tussen Don Bosco- en Okerzaal, de geplande foto’s maken. Een selectie:
***
In de pauze (tussen de vijfde en de zesde ronde) probeer ik de supersudoku uit de Volkskrant op te lossen. Ik geloof niet dat het gelukt is.
***
Robin Duson in haar partij in de vijfde ronde tegen Rick Lahaye.
Bij het ingaan van de zesde ronde staat Robin Duson een half punt voor op een peletonnetje van vier achtervolgers: Liam Vrolijk, Khoi Pham, Jan Roebers en Joël Groenewoud. In de laatste ronde speelt zij tegen Liam Vrolijk. Ik volg de partij van dichtbij. Zij redt het bijna. Liam komt vanuit een zorgvuldig gespeelde opening een kwaliteit voor, maar Robin weert zich als een leeuwin. Haar lopers en een gedekte vrijpion (weliswaar nog pas op d5, maar toch…) zijn haar troeven. Nochtans krijgt zij te maken met een zo op het oog onweerstaanbare aanval op haar koning. Maar dan doet zich een curieus moment voor.
Liam Vrolijk – Robin Duson (Alkmaar 2024)
De winnaars Khoi Pham (links) en Liam Vrolijk (rechts)
Ranglijst en uitslagen Groep A
Ranglijst en Uitslagen Groep B
Ranglijst en Uitslagen Groep C
Ranglijst en Uitslagen Groep D
Live-partijen
Zomertijd. Dat was weer vroeg op zondagmorgen. Maar we waren op tijd. Nanny reed mee opdat ik niet zou verdwalen. De noordoostenwind was nog wel een beetje koud maar stond niet al te strak en de vogels in het veld hielden hun ochtendconcert. Ze hadden er zin in.
Wijkcentrum Overdie was gezellig druk. En er was koffie. Niet zo zuinig ook. We kregen van Rob Freer een strippenkaart voor tien koppen in ons handen gedrukt. Dat kwam goed uit, want Nanny moest nog wat zomertijd stukslaan voordat ze Alkmaar in kon. Ik ging twee rondjes open Alkmaars schaakkampioenschap fotograferen.
De klokken in het Wijkcentrum stonden dit keer meteen goed. Wedstrijdleider Sernin van de Krol sloeg om tien uur zomertijd op een gigantische gong. De spelers waren bijna allemaal op tijd, maar ik moest nog even wachten met mijn foto’s totdat iedereen de slaap uit de ogen had gewreven. Niet iedereen kreeg dat voor mekaar. Sam Cornelisse bijvoorbeeld lukte het niet. Hij had slecht geslapen. Hij verloor van clubgenoot Jimmy van Zutphen (Wijkertoren) en ging gelijk naar huis: slaap inhalen.
De rest hield zich aardig staande. Mees niet, die viel toch nog even in slaap. Maar alle andere spelers waren klaarwakker toen aan het eind van de middag (net op tijd want de drop was op) de schalen met bitterballen naar binnen werden gedragen. Ik heb nog nooit zo’n hongerige meute gezien. Eén man kon het echt niet laten. Vijf bitterballen heb ik hem zien verorberen.
De spelers, ik ken ze niet meer. Soms staat het bordnummer op de foto en dan is het zoeken in de uitslagenlijst hoe ze heten. En soms raad ik maar wat, zoals hierboven. Zelf probeer ik zo onopvallend mogelijk rond te sluipen. Als ik dat maar lang genoeg doe, denk ik dat ik onzichtbaar geworden ben, maar dan opeens… Twee spelers deden proost en klonken hun flesjes chocomel tegen elkaar. Zoeff, daar kwam een jong spelertje van achter zijn bord naar mij toe gerend. Daar had u mooi een foto van kunnen nemen. Hij wees op mijn camera. Ja, ik was weer eens te laat, sipte ik. Zoeff, hij was al weer weg. Dat zou hem niet gebeurd zijn.
Ondertussen zat Gerard Kuijs heel eigenwijs op een livebord te spelen. Hij had zijn eerste drie partijen gewonnen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Zo blijf je niet onder de radar.
En Nanny? Die was dus, na nog een koffie, op haar dooie akkertje naar de binnenstad van Alkmaar getrokken. Kwart voor elf zomertijd was het toen ze bij de Waag aankwam. Maar daar stond de klok nog op kwart voor tien. Wat een slaapkoppen, dacht ze. Maar net op dat moment begonnen de wijzers als een dolle te draaien. Eerst naar tien uur. Het carillon speelde het verplichte riedeltje, de ruiters deden hun rondje van het uur, er klonken tien slagen, en roetsj door naar kwart over tien. Deuntje en hopla in duikvlucht naar half elf, melodietje en toen weer omhoog. En zo werd het toch nog vlot kwart voor elf en was het, ook in Alkmaar, zomertijd. Een man vroeg stomverbaasd aan Nanny, zag u dat? Ja, zei zij, de tijd vliedt. Lekker weertje, zei de man.
Op de terugweg had ik wind mee. Lekker aangewakkerd. Ik vloog met tweehonderd foto’s in mijn tas naar huis. Voor mij reed in Akersloot een echtpaar, dat kan je van een kilometer afstand zien. Vlak voor de brug over de A9 had ik ze te pakken, op hun e-bikes. Haha, die komen niet boven de dertig. De man probeerde het. Kan je niet harder, riep hij achterom naar zijn vrouw. Lekker weertje, zei ik in het voorbijgaan tegen haar. En zoeff… weg was ik. Niet zo aardig, zei Nanny toen ik het haar vertelde, en erg kinderachtig bovendien.
Sernin legde het me uit. Dit was geen titeltoernooi. En dan zijn de regels iets minder streng.
Een heleboel foto’s hebben het niet gehaald. De bitterballen, het gaapwerk, de dichtgevallen of half geloken ogen. En de portie onscherp, onder- of overbelicht, helemaal uit het lood. Allemaal weg. Hoe doe je het, waar let je op, vroeg Pieter Dijker aan me. Ik let nergens op. Ik doe maar wat. Nu heb ik er nog vijftig over. Ik ga d’r een paar naar de Waagtoren sturen. Hebben ze wel verdiend. En de rest staat hieronder. Zo ongeveer.
Kijk voor alle uitslagen op de site van De Waagtoren, maar ik kan hier alvast verklappen: Midas Ratsma werd kampioen.
De bovenstaande foto is van vijf jaar geleden. Het toernooi om het open Alkmaarse Schaakkampioenschap werd toen nog gehouden in Het Gulden Vlies. In 2020 verhuisde het vanuit het centrum van Alkmaar naar Wijkcentrum Overdie in de Van Maerlantstraat, waar aanstaande vrijdagavond 220 deelnemers beginnen aan de editie van 2023. Komt dat zien.
Zie ook (voor meer foto’s): ASK 2022 ASK 2020 ASK 2019 ASK 2018 ASK 2016
Alkmaar 2022
Zondagmorgen. Vroeg op. Ze hebben weer een uur gestolen. Zomertijd heet dat. Fiets gepakt en op weg naar Alkmaar. De route zit in Nanny’s hoofd. Eerst naar Uitgeest, langs de boer die naar iederen zwaaide (maar dat was vijftig jaar geleden), dan langs Akersloot en na de bebouwing links af de Meerweg en de Roemersdijk op en rechtsaf over de Hoogegeest en niet vergeten af te slaan richting de Noordermolen die je ziet liggen in het land. Daarna is het makkelijk. Kanaalweg, Boekelermeerweg en bij de Zandput door het tunneltje onder de Ommering door en de bordjes met doorgaand verkeer voor de fietsers volgen. Thomas a Kempis en Van Maerlant. Ze gooien daar in Alkmaar alles door elkaar. Ik fiets achter Nanny aan die goed gehumeurd is. Ze gaat mij afzetten bij Wijkcentrum Overdie en dan de stad in.
Bij het wijkcentrum wordt Eric van Benschop met rolstoel en al uit de taxi geladen. Hij trakteert ons op koffie. De dag kan nu al niet meer stuk. Spelers druppelen binnen. De meesten twee jaar ouder, sommigen onveranderd. Nanny gaat Alkmaar wakker schudden en ik meld mij bij Rob Freer en Sandra Keetman. De vrouw, die niet op de foto wil, heeft afgebeld. Dan moet de rest er maar aan geloven, denk ik niet geheel logisch. Gelukkig hoef ik niet te schaken. Even na tienen, de klokken in het wijkcentrum staan nog op negen, klinkt de gong uit Wuhan. Het is één groot deja vu.
Vlak voor de lunch. Een speler krijgt een zoveelste schaakje om de oren. Hij bestudeert zijn notatie. Als hij nou…is het dan remise? Hij telt de zetten terug, probeert ze uit alle macht te visualiseren. Drie gelijke stellingen. Het bord helpt nu even niet. Want er ontbreekt nog een zet. Hij doet ‘m, en uit de macht der gewoonte brengt hij de klok van zijn tegenstander in beweging. Hij noteert zijn zet. Remise zegt hij. Drie keer zelfde stelling. Voor de zekerheid zet hij nu de klok stil. Beide spelers steken hun hand op. Scheidsrechter! Arbiter Sernin van de Krol ziet meteen wat er aan de hand is. Hij probeert het uit te leggen. De speler snapt er niets van. Heeft gedaan wat hij moest doen. De zet opgeschreven, de klok stil gezet, de arbiter geroepen. En hij heeft ook nog de zet aan zijn tegenstander laten zien. Ja, op het bord. En dan zou het opeens geen remise meer zijn, door een procedurefout? Hij kan er met zijn verstand niet bij. Al die haken en ogen.
Tussen de middag lekker in de lentezon buiten gezeten met Ronald Kamps, Richard Gooijers, Eric van Benschop en Gerard Kuijs. Ze hadden nog geen potten gebroken, maar dat gingen ze in de laatste ronde doen. Ronald altijd goedgeluimd. De anderen ook, maar alleen op voorwaarde dat ze niet tegen zo’n piepjong gastje moesten. En weet je wat nog erger is, zei Richard, eentje zonder rating. Ja viel Eric hem bij, daar moet je echt voor uitkijken. Het was even stil. Dat zeg je niet tegen een blinde zei Richard toen. En daar moesten we allemaal erg om lachen.
Terug naar de zaal voor de laatste ronde om nog wat foto’s te maken. Ruim voor de prijsuitreiking was ik weg. Voor de zekerheid. Ik denk niet dat ik in aanmerking kwam voor een prijs, maar toch.
Ik reed een keer op de fiets van Amsterdam naar huis. De zon scheen en ik rustte uit in het gras langs de kant van een kanaal in Zaandam. Op het water werden kanowedstrijden gehouden voor jongens en meisjes. Ouders en grootouders stonden op de kant hun kroost aan te moedigen. En aan prijzen geen gebrek. In elke klasse zes. Ik zag de wedstrijd voor twaalfjarige meisjes met zeven deelneemsters. Het verdriet van nummertje zeven. Ik hou niet zo van prijzen.
Wat je op de fiets niet allemaal bedenkt. Ben ik toch weer behoorlijk afgedwaald. En toch nog thuisgekomen. De foto’s dan maar:
Kijk voor uitslagen, eindstanden enzovoort op de site van de Waagtoren
A man walked into the doctor’s. The doctor said ‘I haven’t seen you in a long time’. The man replied ‘I know, I’ve been ill’. (Tommy Cooper)
Op 1 maart 2020 werd in Alkmaar tijdens het open Alkmaars Schaakkampioenschap aan het begin van elke ronde op een gong geslagen Made in Wuhan. Dat hadden we beter niet kunnen doen. We hebben twee jaar lang geen fatsoenlijk potje meer kunnen spelen. Maar nu eindelijk eindelijk is het dan weer zover. Aanstaand weekend presenteert de Alkmaarse schaakvereniging De Waagtoren een nieuwe aflevering van het toernooi, met maar liefst tweehonderd deelnemers.
Ik ga het opnieuw bekijken en loop vast warm met vier foto’s van de vorige editie in 2020.
Fotoimpressie
en een partijfragment, waarin Romayn Brandsma zijn tegenstander Hans Galjé hardhandig vloert
Het toernooi om het open Alkmaars schaakkampioenschap is dit jaar (samen met de organiserende vereniging De Waagtoren) verkast van het Gulden Vlies in de binnenstad van Alkmaar naar het meer afgelegen wijkcentrum Overdie. Dat is jammer, maar tegelijk ook een verademing qua ruimte, en met een prima bar.
Sandra Keetman, Rob Freer en Jan Poland leidden het toernooi. Rob en Sandra hadden voor alle deelnemers een kolossale schaal snoep klaar staan voor de broodnodige suikers, waar gretig gebruik van werd gemaakt. En Jan sloeg aan het begin van elke ronde op de gong…
Het Alkmaars schaakkampioenschap leed nog niet onder het virus, wel onder de concurrentie van het gelijktijdig gehouden Noteboom toernooi in Leiden. Maar het kreeg met Yong Hoon de Rover een sterke winnaar. Eén keer zag ik hem, heel even, zuchten. Dat was toen hij op een Slavische ruilvariant werd getrakteerd. Daar kon zelfs hij geen chocola van maken.
Kijk voor uitslagen en partijen op de toernooisite van de Waagtoren
Het open Alkmaarse Schaakkampioenschap, georganiseerd door De Waagtoren was ook dit jaar met honderd deelnemers weer snel volgeboekt. Op zaterdag ging ik kijken. Ik had bij de AKO op station Alkmaar een krant gekocht. Die krant zou wel gelezen worden, maar niet door mij.
Rob Freer verwelkomde mij. Hij speelde mee als het deelnemersaantal oneven was en bemoeide zich ondertussen met van alles en nog wat. En dat was nodig ook, vertrouwde hij mij toe. Op vrijdagavond was er bijna van alles mis gegaan. Als hij er niet geweest was …
Ik liep rond en maakte foto’s. Het toernooi was sterk bezet. De topspelers zaten vrijwel onbereikbaar opgeborgen tegen de achterwand van de zaal. Hing Ting Lai, die het toernooi zou gaan winnen, staat er dus niet op.
Duizendpoot Rob Freer had het mij in het begin al verklapt: er deden dit jaar verheugend (zijn woorden) veel vrouwen en meisjes mee.
Ik noem ze op. In de A-groep Eline Roebers, Machteld van Foreest, Robin Duson, Maaike Keetman, Alisha Warnaar en Anna Martinez, in de B-groep Stella Honkoop en Sara Martinez, en in de C-groep Marit de Boer, Marloes Rogge, Ingrid van Rijs-Brands en Mirjam van Rijs, Flora Gaeta-de Vries en José de Goede. Ik hoop dat ik er geen een vergeten ben.
Opeens stond ik met een natte doek in mijn handen. Er was iets omgegaan. Rob Freer had moeten dweilen. Ja, zei hij, dat hoort er ook bij. Als hij wat organiseerde dan zette hij graag de puntjes op de i. Hij wees me op zo’n puntje: die krant bijvoorbeeld (verrek dacht ik daar ligt mijn krant), die mag daar dus niet liggen. Ik piepte: die krant is van mij. Die heb ik vanmorgen gekocht. Doet er niet toe, zei Rob, dat zijn de regels. En weg was hij, naar zijn bord. Hij viel weer in. En toen, ik kon mijn ogen niet geloven, toen stond Rob’s tegenstander Jeroen Bollaart op, pakte mijn krant en verwijderde die uit de zaal. Stond ik daar met een natte lap en opnieuw zonder krant.
Het viel mee. Tussen de middag- en de avondronde samen met Nanny gegeten in het restaurant van het Gulden Vlies. Zij zei: ik heb de zaterdagbijlage van de Volkskrant voor je buitgemaakt. Die lag boven in de gang. Ik zei: dat is … mijn krant. Ik vertelde mijn verhaal. Zij vond het een zeurverhaal.
Op de zaterdagavond had bijna de helft van de deelnemers een bye opgenomen. Richard Schelvis eerst ook, maar die had ‘m op tijd weer ingetrokken. Hij speelde tegen de koploper. Hing Ting Lai was iets te laat. Ik vroeg hem in het voorbijgaan: doe je een beetje voorzichtig? Hij zei: ik kan niets beloven …
Het toernooi om het open Alkmaars schaakkampioenschap, georganiseerd door de ASV De Waagtoren, is een van de aardigste weekendtoernooien die er zijn. Op de zaterdag liep ik twee rondjes mee. Met mijn fototoestel. De bovenzaal van Het Gulden Vlies was weer goed gevuld. Er deed een grootmeester mee en heel veel jeugd. De spelers was op het hart gedrukt niet van de grootmeester te winnen, want dan zou hij wel eens weg kunnen lopen. Alleen in de laatste ronde mocht het. En zo gebeurde het.
Fotogalerij
Klik op een foto voor een vergroting
![2016 Alkmaar - Open ASK [20160306-Pentax K5IIs-13117]](https://www.jadoube.nl/wp-content/uploads/2016/03/2016-Alkmaar-Open-ASK-20160306-Pentax-K5IIs-13117-300x200.jpg)
Het open ASK-toernooi 2016, georganiseerd door de Waagtoren, is gewonnen door GM Oleg Korneev. Danny de Ruiter veroverde de titel van persoonlijk NHSB-kampioen en dat was niet voor het eerst. Naast de kampioensgroep was er een B- en een C-groep met vooral in die laatste groep verheugend veel jeugdige schakers en schaaksters.
Het toernooi was een feest om mee te maken, al was het maar voor één ronde en als toeschouwer. Een verslag zal ongetwijfeld gevonden kunnen worden op de website van de Alkmaarse Schaakvereniging De Waagtoren. Hier (alvast) een paar foto’s, die ik maakte op zondagmorgen tijdens ronde vijf, waarin Adam Radnai jammer genoeg moest afhaken en één van mijn favorieten Thomas Broek, onaangenaam verrast werd door een aardige combinatie van Danny de Ruiter en een andere, Erik Schoehuijs, een dame-eindspel met een pion meer won, maar waarschijnlijk te laat was voor de lunch, die de organisatie voor de deelnemers had geregeld.