In 1954 verhuisden wij van Middelburg naar Utrecht en een kleine twee jaar later van Utrecht naar Amstelveen. Van de tijd in Utrecht is geen enkele foto bekend. Mijn vader fotografeerde dus even niet. Maar in Amstelveen werd de oude hobby weer opgepakt. Hij kocht een 6×6 camera en een Opemus vergroter. De indeling van het huis aan de Thorbeckelaan werd aangepast. Rika en ik kregen de kamers boven. Mijn ouders gingen met een opklapbed in de achterkamer slapen. Zo kwam er een kamertje vrij, dat als doka kon worden ingericht.
De foto’s hieronder tonen het oude Waterlooplein in Amsterdam, het publiek bij de poppenkast op de Dam, kijkers op Schiphol in afwachting van de KLM PH-DCC Sir Frank Whittle (de derde DC-8 van de KLM uit een hele serie), een gepensioneerde schipper met zijn hond en de Oudezijds Voorburgwal. De laatste een beetje sneaky genomen vanaf zijn bromfiets, maar wat was het daar nog rustig!
De Soligor voldeed al gauw niet meer en er werd gespaard voor een tweedehands Leica M3 en drie objectieven. De vergroter moest worden omgebouwd voor kleinbeeld en ik kreeg zijn 6×6 camera.
De productie was ongekend, maar het aantal onderwerpen niet. Onze hele familie met bijbehorende kennissen was zo’n beetje in Amstelveen neergestreken en die kring werd uitgebreid in beeld gebracht te samen met zijn kinderen en kleinkinderen. Leuk voor ons om steeds weer terug te zien, maar niet voor hier.
Soms ontglipte hem een mooi portret…
of iets stemmigs…
Toen zijn ogen achteruit gingen en zelfs de zoeker van de Leica geen uitkomst meer bood, schakelde hij in een laatste poging om er nog wat van te maken, maar tegen zijn principes, over op autofocus.
Zijn actieradius werd steeds kleiner. Heel veel Doldersum (vakantie) en Amstelveen (thuis). En op het laatst bijna alles vanuit zijn stoel bij het raam. Bij wijze van spreken.
Maar ook op die manier was er nog genoeg te zien. In de Keucheniuslaan bijvoorbeeld waar hij op uitkeek en waar in 1976 brand uitbrak op nummer 16.
De fotografie van mijn vader had zijn beste tijd gehad. Hij maakte zijn tien overzichtsalbums en hield het toen min of meer voor gezien. Zijn vergroter werd via een advertentie in het Amstelveens Weekblad aan de man gebracht. Dat wil zeggen, er kwam iemand op af die het alleen om de zuil te doen was. Dat stelde mijn vader teleur. Maar hij wou er niets voor hebben en dat gaf aanleiding tot een vreemde onderhandeling. Het slot van het liedje was dat de koper toegaf, maar even later terug was met een bos bloemen voor mijn moeder. En daar kon mijn vader mee leven.
De laatste jaren fotografeerde hij nog sporadisch. In plaats daarvan verzamelde hij Toppers van Toen (songs uit lang vervlogen dagen) en de cantates van Bach, op DCC en later op MD.
En toen was er nog het mapje van mijn moeder met zijn door haar verzamelde pasfoto’s. Kijk naar de eerste en naar de laatste. Ze lijken op elkaar.
Hij ziet er in mijn herinnering heel anders uit…
≡