De Wijker Toren 1 en 2 uit of thuis: dat scheelt een kwaliteit. Na de misstap in het Westland en het debacle aan de Amstel herpakten de teams zich in een zonovergoten Wijk aan Zee met overwinningen op LSG 2 en Santpoort 2.
De supporters beginnen er in te geloven. Ik telde er wel acht, maar ik miste Stefan Jorritsma en Cas Kok achter de stukken. Zij werden in het tweede vervangen door Camile Hol en Berend van Maassen, die dus zijn eerste invalbeurt te pakken heeft. Beiden scoorden een degelijke remise, evenals Paul Spruit, die daar wel weer erg lang over deed. Arjan Wijnberg, Nico Kok, Dragan Skrobic en Wim Rakhorst wonnen hun partij. Alleen Peter Uylings verloor, van een man die ik ken uit de oertijd van mijn eigen schaakleven.
Vijftig jaar geleden speelden Jan Theodoor Burggraaf en ik de finale van een bekertoernooi in de Amsterdamse Kantoor Schaakbond. Hij won na twee remises de derde beslissende partij. Veertig jaar later kwam ik hem nog een keer tegen, bij het HSG open in Hilversum. Ik verloor opnieuw. Tsja…
Nu zat hij in Wijk aan Zee als oude krijger aan het bord. Peter U kwam er niet aan te pas. Maar, zoals ik hierboven heb uitgelegd, is dat geen schande
Het eerste had meer moeite. Om vier uur dachten Bram en ik zelfs dat er misschien niet meer in zat dan een gelijk spelletje.
Rick Duijker zat er als een zieke kip bij en verloor. Bart-Piet Mulder zag er na zijn partij ook niet goed uit. Ook hij had dus verloren. Wij moeten het, wegens onvoldoende schaakinzicht, van de lichaamstaal van de schakers hebben en meestal klopt dat wel. Alleen bij Hing Ting Lai gaan we voortdurend de mist in. Dan kijken we toch weer eigenwijs op zijn bord en dan denken we: een knappe jongen die daar nog wat van maakt. Even later heeft hij dan gewonnen.
En Sjoerd Plukkel laat helemaal nooit wat blijken, maar daar weten we het van: hij schuift ze er geruisloos af. Toch stond het daarmee niet meer dan gelijk.
Ondertussen probeerde Bastiaan Veltkamp er in het café achter te komen waarom hij niet gewonnen had. En inderdaad, als je deze stelling ziet …
Bastiaan won met h5-h6 Lg7-f8 Pg4-f6+ Kg8-h8 Pf6xd7 de kwaliteit, maar niet meer dan dat. Volgens ons kiebitzers had hij in het vervolg gewoon zijn andere paard er bij moeten halen (Pb3-d2-e4) en het schaakje op c5 moeten accepteren.
Gelukkig won Richard Schelvis overtuigend zijn partij. Was dat genoeg? Jimmy van Zutphen had het al een hele tijd moeilijk en de stelling van Thomas Broek zag er ook niet uit. Geen touw aan vast te knopen. Maar net toen we dachten: dat gaat fout, kwam Jimmy met de oplossing.
De hele tijd had hij al zitten timmeren op de f-lijn (het had hem twee pionnen gekost) maar toen zijn tegenstander kort na de tijdcontrole onvoorzichtig met zijn paard een derde pion snoepte, in plaats van met het beestje op f4 al het geweld een halt toe te roepen, was hij er als de kippen bij.
44. Pd5xc7?! Pf3xh2! Nu zou Dd3 en zelfs Dd6 de zaak nog gered hebben en nog instructiever is 45. Te8! maar de ongelukkige deed 45. Pc7-e6? waarna Jimmy met 45… Ph2-g4 46. Dd1-d5 Df5-b1+ 47.Kh1-g2 Pg4xe3+ 48. f2xe3 Db1-f1+ het winnende punt scoorde. Hoera!
En om het nog mooier te maken was de tegenstander van Thomas Broek al te slim en trapte hij in een eigen val, toen hij dacht met een ingewikkelde combinatie een eindspel van twee lichte stukken tegen een toren te bereiken, maar in plaats daarvan in een verloren lopereindspel terecht kwam.
De sponsor kan tevreden zijn.