Tag: iphone se

Matthew Sadler wint het 14e Nova College Schaaktoernooi

De Haarlemse schaakvereniging Het Witte Paard bedient de schaakliefhebbers met maar liefst drie toernooien per jaar: de Karel Kuip vierkampen in mei, het ROC Nova College Schaaktoernooi in juli en het HWP Haarlemse Meesters toernooi in oktober. Het afgelopen weekend konden we terecht in het Nova College aan de Zijlweg. Ik zou ook meedoen, maar dat kon op het laatste moment niet doorgaan. Dus gingen we in plaats daarvan op zondagmiddag Erik Schoehuijs aanmoedigen. Erik was het slopende traject van het weekendtoernooi goed begonnen. In de eerste ronde op vrijdagavond won hij na lang doorzetten van Loek Veenendaal, die daar zo pissig over was dat hij tegen een heuse gele kaart op liep. De zaterdag ging boven verwachting goed. Eerst versloeg hij GM Zhaoqin Peng, die per se wilde winnen en toen van een koude kermis thuis kwam, daarna kreeg hij les van GM Erik van den Doel, maar ’s avonds won hij weer heel aardig van FM Robby Kevlishvili. Zijn toernooi kon niet meer stuk. Toch haperde het op zondag. Tegen FM Lars Vereggen kwam hij er niet aan te pas en in de slotronde verslikte hij zich na onnodig stukverlies in IM Chiel van Oosterom. Maar over zijn tpr van 2322 was hij dik tevreden en dat leverde ons een gratis maal op bij de Pizzabakkers.

Ik had de hele middag rondgelopen met de iPhone van Nanny om foto’s te maken. Een ramp. Kan ik totaal niet mee omgaan. Met die iPhone dan. Door mijn gefriemel op het schermpje en met de knopjes neem ik voortdurend de onzinnigste slomo’s op, zoals die van mijn eigen voeten die tergend langzaam en dreigend steeds even in beeld komen en dan weer verdwijnen. Gelukkig stond het geluid en de flits uit, anders had ik ongetwijfeld de rode kaart gepakt (de gele was al weg), maar de bursts, pano’s en video’s vlogen me om de oren. En dan trakteerde het eigenwijze apparaat me ook nog ongevraagd op tijdsduur- en liveopnames met als klap op de vuurpijl HDR. Wat een waanzin. Batterij leeg, geheugen vol en Nanny Not Amused.

Maar in de zaal was het gelukkig een vrolijke bedoening, er hingen ballonnen en de deur naar buiten stond op een kier, dus ik kon altijd nog ontsnappen.

Kijk daar hebben we twee grootmeesters. Harmen Jonkman en Erik van den Doel. Mag niet mag niet, fluistert die vervelende iPhone. Kop houden sis ik terug, ben je blind of zo.

Even verderop zat onze Erik. Ik dacht dat hij mij niet in de gaten had, maar de foto zegt van wel.

En nog weer wat verderop kon je een interieuradviseur met smaak en een ondernemer met visie vinden. Ik heb ook nog een Pedicure met interesse, een Verpleegkundige met overzicht en een Kapster met kleurgevoel gezien. Schakers maakt het niets uit. Ik vroeg aan Erik: wat stond er op jouw kleedje. Hij wist het niet. Blijf groeien, zei ik. Deed ik, zei hij.

Het was tien over half drie. Tijd voor een verzetje. Hoe het kwam weet ik niet. Maar opeens begaven de poten onder de tafel van Marcel Schroer en Peter Holscher het. Had de eerste zijn klok iets te hard had ingedrukt of lag het aan de zwarte rochade die de boel deed kapseizen, wie zal het zeggen. De witspeler hield nu de tafel handmatig overeind, terwijl zijn tegenstander de andere kant waterpas probeerde te houden. Ondertussen was er een welzijnswerker met initiatief die onder tafel de nodige reparaties uitvoerde. En er was ramptoerisme, waaronder ik.

Gauw naar de hal om het Nanny te vertellen. En om nieuwe instructies te halen. Niet alleen op het scherm kan je afdrukken, ook met knopjes. Zeg dat dan meteen. Even oefenen. Weer zoiets. Gezichtsherkenning. Stelt dat gekke ding scherp op de achtergrondfoto. Ach misschien niet eens zo gek.

Terug naar de zaal. Langs stand en indeling en krantenbericht. Het toernooi is populair. Bij binnenkomst vroeg ik Joost Jansen of ik nog op tijd was. Nee, zei hij, veel te laat. Nou zie ik het. Uitverkocht.

Gelijk maar even met die knopjes (als ik het geluid nou maar niet aanzet) een foto van de wedstrijdleiders gemaakt. Ze krijgen een standje zo te zien. Dat is de omgekeerde wereld. En hoe komt Gerie Opgenhaffen nou zo gauw weer achter die tafel. Die zat zonet nog in de hal.

Een laatste rondje door de zaal.

Cok Ippel heeft het moeilijk. Dat gaat hij verliezen zo te zien.

En Ben Duivenvoorden speelt tegen Halana Vlaming. Dat gaat het ook niet worden zo vrezen wij.

In de staart van het toernooi speelt de allerjongste jeugd tegen de alleroudste. De laatste categorie heeft het er maar moeilijk mee. Soms lukt het nog, maar het tij is niet te keren.

ES