fit met visie

Het hitteplan is van kracht. De oudere mens kan maar beter binnen blijven en veel water drinken. En zich vooral niet inspannen. Ik besluit naar de sportclub te gaan en bestel een extra les. Mijn boeking wordt geweigerd. Ik was door mijn credits heen. Honderd en vier had ik er gekregen en die waren allemaal op. Net nu het hitteplan in werking is getreden. Het hitteplan dat mij zegt binnen te blijven en me vooral niet… Is dat toevallig? Maar een telefoontje met Simone doet wonderen. Ik mag toch komen. Ik regel het voor je, zegt ze. Zij is super.

Dirk-Jan houdt mij in de gaten. Hij ziet dat ik smokkel. Met gestrekte armen, roept hij. Het zweet breekt me uit. Weet hij niet van het hitteplan? Hij is zeiler. Waarom zit hij niet op het water? Twee man doen nog een tweede rondje. Ik wil me niet laten kennen en doe mee. De SYNRGY360 smaakt nu naar warm bier. Daar word je draaierig van. En slap in de beentjes.

Na afloop drinken we koffie. Met koekjes om de verloren calorieën weer aan te vullen. Het gespreksonderwerp, ik verzin het niet, is naamgeving. Dirk-Jan vertelt dat hij twee opa’s had (wie niet, denk ik) en dat de ene Jan heette (wie niet, zegt Jan) en de andere Dirk. Dat is leuk. Dirk-Jan. Die begrijp ik. En José verklapt dat ze eigenlijk Joke heet. Dat is omdat ze op school in een klas kwam waarin al twee Joke’s zaten. Die begrijp ik ook. Maar dan komt Gerald met zijn verhaal. Tenminste, zo had hij moeten heten. Maar hij heet Gerrit. Dat wil zeggen, nu is het Gert. Sinds zijn diensttijd. Gert is korter dan Gerrit. Daar is geen speld tussen te krijgen. En dan heeft hij nog geluk gehad, want een andere rekruut hadden ze toen G genoemd. En dat zíjn opa daar erg mee in zijn schik was geweest. Ik haak af.

Het kan zijn dat ik het me allemaal niet zo goed meer herinner. Alles plakt. Ik had thuis moeten blijven.

Onschuldige voorloper
(Beverwijk 2007)

Vleermuis 165

Noordhollands duinreservaat

Er staat een koude wind. De zon staat op doorbreken. We zijn net voor de meute uit. Toch liggen er al plastic flessen en mondkapjes tussen de bomen. Het eind van de wereld is nabij. De ellende nog niet. Ik verveel me dood. Al twee jaar niet geschaakt. Ook niet in Wijk aan Zee. Misschien maar beter ook. De lucht is daar niet gezond. Vanwege Tata, voor wie het nog niet wist.

De sportschool biedt uitkomst. Drie keer per week werk ik me in het zweet. Fit met visie. Op dinsdag rugfit met Judith, op woensdag kracht- en conditietraining met Marjolein, op donderdag spinning in m’n eentje. Doe je rustig aan, roept Nanny als ik wegga. Leef je nog, vraagt zij als ik terugkom. Als dadelijk de mondkapjes verboden worden door onze regering, kan ik er tegen.

In de duinen weer iets nieuws gezien. Een boom heeft niet alleen jaarringen in de stam, maar ook laagjes in de schors. En op de terugweg hadden we een afluistermoment. Langs de Oosterweg waren achter een heg twee mannen aan het werk. “Wat vind jíj nou van dat grensoverschrijdend gedrag”, hoorden we de een luidkeels vragen. Waarop de ander even hard antwoordde: “Ik vind dat wel een beetje te ver gaan”. Zo een bondige samenvatting hadden we nog niet gehoord.

Vleermuis 45

FitmetVisie

FitmetVisie, mijn club, heeft video’s online staan! Workouts met Marjolein en Ramon!! Hoera!!!

Aan de slag dus. Met de laptop naar zolder, want daar is het kleed zacht. In de rest van het huis ligt hout. Pak een kampeermatje zegt Nanny. Beneden heb je meer ruimte. Maar ik ben lui, het kleed op zolder ligt er al.

Twee trappen op. Alle begin is moeilijk. Te lang stilgezeten zeker. En de strapatsen van Ramon en Marjolein vallen ook niet mee. Na drie videootjes lig ik op apegapen. Heupen en billen: au au au. Biceps en triceps: vergeet het maar. Buikspieren: begin ik niet eens aan. Cardio: bel 112. Ik zak weer twee trappen naar beneden.

Ik zei nog zo, zegt Nanny, doe rustig aan.

Vleermuis 10

Noordermaatweg
Heemskerk 1 april 2020

Woensdag is mijn Fit-met-Visie-dag. Maar de sportschool is dicht. Er moet dus geïmproviseerd worden. Want ik moet fit blijven. Ik ben de jongste niet meer. Zegt mijn buurvrouw. In ons hofje zeggen we mekaar de waarheid. Daarom vanmorgen in alle vroegte een rondje Noordermaatweg gedaan. Zeven kilometer in gezwinde pas. Net op tijd terug voor het ontbijt. Daarna nog wat oefeningen gedaan. Gewoon middenin de kamer. Opdrukken en zo. Dat soort werk. Ging prima. Veel beter dan wanneer je eerst aan al die akelige apparaten gehangen hebt. Maar veel gekker moet het toch niet worden. Waarom krijgen we geen huiswerk op? Waar blijft dat filmpje met aanmoedigingen van onze instructeur?

Vlak voor de winterstop voetbal

Ons fitnessclubje op woensdagmorgen heeft een enthousiaste trainer. De dagthema’s worden door hem vrij geïnterpreteerd en meestal vertaald in een slopende circuittraining. Doe je rustig aan zegt Nanny elke keer als ik van huis ga. Dat is dus niet mogelijk. Alleen afgelopen woensdag leek het er even op. Het thema was relaxercise. Wij hadden onze matjes al te pakken. Maar we werden snel uit de droom geholpen. Het bleek een verraderlijke woordspeling te zijn.

Het werd gewoon drie kwartier keihard oefenen en alleen het laatste kwartier mochten we proberen een beetje tot rust te komen. Onze trainer zegt ons klaar te stomen voor de Olympische Spelen. Voor senioren wel te verstaan. Het werpt zijn vruchten af. Zes jaar geleden vond ik oversteken op straat al een hele opgave, nu ren ik fluitend stoep af stoep op. Alleen Richard de Jong viel laatst van de rekstok en brak toen zijn enkel, daar heb ik geloof ik van verteld, en die heeft dus een flinke trainingsachterstand opgelopen.

Op zaterdag voetbalt onze trainer, vorig seizoen nog voor Wijk aan Zee, maar nu voor FC Castricum. Dat wilde ik wel eens zien. Zíjn trainer is Arvid Smit en dat is leuk, want Arvid is de zoon van mijn vroegere buurman, aanvoerder van het befaamde zestiende van ADO ’20, maar daar heb ik geloof ik óok al eens van verteld.

Dus afgelopen zaterdag op de fiets naar sportpark Noord-End, bijna niet te vinden in de mist. Toch gelukt en bij het betreden van het sportpark werd ik haast omvergekegeld. Jij bent voetballer gokte ik. Nee, zei hij, ik ben scheids en een beetje laat. Geen paniek, zei ik, ze zijn nog niet begonnen.

FC Castricum staat stijf bovenaan in de derde klasse A (zaterdag west 1). Er wordt met grote cijfers gewonnen, terwijl de concurrentie punten morst. Ook tegen DCG (Door Combinatie Groot) uit Amsterdam zou het gaan lukken, maar niet zonder slag of stoot. En voor heel weinig toeschouwers en een lege tribune, dat vond ik een beetje tegenvallen.

Maar eigenlijk kwam ik dus voor onze fit-met-visietrainer met rugnummer 2. Hij deed extra zijn best. Zijn motoriek is fraai (hij doet alles lachend af), zijn snelheid fenomenaal (hij dekt van een kilometer afstand), zijn traptechniek onberispelijk (geen mispeer gezien) en hij is niet bang (alleen een klein beetje onbesuisd).

Vlak voor rust vloog hij serieus door de lucht, kwam ongelukkig neer en moest vervangen worden. Ik bleef beduusd achter aan de zijlijn met m’n statief en fototas. Op welke site komen die foto’s, kwam iemand vragen. Ik mompelde eerst iets van sjadoep en verzon toen Southside Johnny & The Asbury Jukes, maar dat sloeg nergens op. Hij knikte begrijpend en maakte zich snel uit de voeten.

FC Castricum won ook zonder onze trainer, met 3-1.