Zaterdagmorgen. Ik word opgehaald door Paul. Richard zit al in de auto, Luc zal er nog bij komen. We zijn op weg naar de Meetketting in Zwaag. Waar je niet dood gevonden wil worden. De mannen zijn dat ook niet van plan. Zij gaan het Noord-Hollands kampioenschap snelschaken, georganiseerd door de Hoornse Schaakvereniging Caïssa-Eenhoorn, onveilig maken. Ik ben hun supporter en fotograaf.
Op mijn werk in Amsterdam hadden we vroeger een collega die in Friesland woonde. Sietse, een echte Fries, hij damde. Hij begreep onze grapjes niet. Of wel, maar dan liet hij daar niets van merken. Ik vroeg hem eens wat hij van ons vond. Hij zweeg. Ik drong aan. Het hoge woord kwam er uit. Wild volk waren wij.
In de auto voel ik mij Fries. Op stap met wild volk. Ik versta mijn geitende medepassagiers maar half, snap hun grapjes niet en probeer niets te laten merken. Het gaat over zaken die zij leuk vinden. Lichess, ratings, pokeren, vrouwen, relaties. Of die hen angst inboezemen. Ratings, vrouwen, relaties. Liefde en eeuwige trouw. Hahaha, ze kijken naar mij, uit een andere tijd.
Toch blij dat ik mee mag. Want in de wijk Bangert en Oosterpolder van Zwaag was ik alleen nooit gekomen. Ze bespreken hun plannen. Vijftig procent gemiddeld moet haalbaar zijn. Het is Lucs eerste snelschaaktoernooi. Er wordt dus veel verwacht van Paul als snelschaakkanon en van Richard met de hoogste KNSB-rating.
Vijftien ronden snelschaken. Vijf minuten per persoon per partij. Het begint steeds heel rustig, maar ontaardt dan alras in het betere gooi-en-smijtwerk. De mannen weren zich kranig. Er zijn pieken en er zijn dalen. Ik word afwisselend verzocht foto’s te maken en foto’s te wissen. Luc begint met een onverdiende nederlaag tegen Jos Vlaming, maar na twee achtereenvolgende overwinningen op de familie Stapel is hij er weer helemaal bovenop.
De pauze wordt zonder al te grote kleerscheuren gehaald. Wat een wonder mag heten als Paul aan mat probeert te ontkomen tegen Yong Hoon de Rover, die steeds bozer wordt op de klok. Met nog drie seconden te gaan mept hij het ding van tafel. Paul telt langzaam tot drie en raapt de klok op. Het uurwerk staat op nul. Zullen we maar remise doen, zegt hij lachend. Ja, Paul krijg je zo gauw niet klein.
Maar na de pauze gaat het mis. Paul verliest vijf keer op rij. De wedstrijdtafels staan opgesteld in twee rijen. Daartussen loopt een denkbeeldige streep. Als je in rij twee terecht komt gaat het niet goed met je. Paul is afgezakt naar rij twee. Hij gelast een fotostop. Richard en Luc eisen dat ik er toch nog eentje maak. Van hun aan de staart van het eerste peleton met helemaal in de verte het stipje Paul aan de kop van het tweede. Ik kijk wel uit, moet nog mee terug rijden.
De mannen hebben nu een nieuw plan. Als het zo door gaat komen ze nog tegen de enige vrouw te spelen. Jessica Stratmann. Dat lijkt ze wel wat. Drie musketiers met een missie. Ik wens ze succes en word staande gehouden door Marc Helder. Of ik zijn lege bierglas weg wil zetten. En of ik ook even een foto wil maken van die gekke fles Sourcy, die zijn tegenstander naast zijn bord heeft staan. Hij moet er onbedaarlijk om lachen. Marc houdt het zelf bescheiden bij bier. Elke ronde een glas.
In de laatste paar ronden herstellen de mannen zich. Jessica missen ze op een haar, Richard scoort een plusremise tegen Dimitri Reinderman, Paul jaagt een jongen die op het punt staat de prijs voor de beste jeugdspeler te winnen onbarmhartig door zijn vlag en Luc grijpt net naast de ratingprijs. Zo ken ik ze weer.
Hing Ting Lai wint het toernooi. Vijftien punten uit vijftien partijen. Zijn slachtoffers worden steeds ontspannener. Niemand doet het tegen Hing Ting beter dan zij. Maar waarom speelt Hing Ting hier nog tegen ze? Hij is voorkomend. Volgend jaar komt hij graag weer terug.
