De Wijker Toren kende weer eens personele problemen. Het eerste had een mannetje teveel en het tweede drie te weinig. Teamleider Peter Uylings van het eerste had Hendrik Koopman nu die met pensioen was overgehaald weer plaats te nemen achter het schaakbord. Hendrik was al eens gesignaleerd in de Moriaan om te kijken hoe het spelletje tegenwoordig gespeeld wordt. Zou ook hier de verruwing hebben toegeslagen? Er was vast wel wat veranderd in de twintig jaar dat hij niet geschaakt had. Het viel hem gelijk op dat de ouderwetse schaakklok plaats had gemaakt voor een nieuw soort gadget. Misschien had hij thuis nog ergens zo’n oude houten Koopman-klok staan. Rustig beginnen. Achtste bord eerste team. Maar toen moest er dus geschoven worden. Achtste bord tweede dan maar. Ook niet verkeerd. Gespannen? Ben je mal joh, nergens voor nodig. Hendrik won geruisloos. Hij kon het nog.
De tweede invaller was Thomas Broek, uit Middenbeemster opgehaald door Paul Spruit. Thomas had er zin in. Het is bewonderenswaardig hoe die zich gedraagt. Zijn lichaam voelt zichtbaar ongemakkelijk, maar zijn geest is ongebroken en zijn ogen staan glashelder. Hij speelde tegen Ymar de Groot. Het werd een raar partijtje tussen een dame en een span paarden. De rest keek toe of werd er afgehakt als het een voet buiten de deur zette.
De derde invaller was de Sam Cornelisse. Die kan toveren, zoveel is inmiddels duidelijk. Hij won weer. Nu versloeg hij een held uit vroeger tijden Ron Nep. Die herkende ik nog wel. Aan zijn petje. In de zomer van 2000 deed ik mee aan het Lost Boys toernooi in Amsterdam, waarin Ron Nep furore maakte. Wijlen Johan Hut schreef daarover een stuk in Schaaknieuws, waarvan hieronder een extract.
Bestond er echt een Nederlandse topschaker die Nep heette?
Tegen drieën arriveer ik in de Nieuwe Spiegelstraat. In de perskamer word ik begroet door perschef Jeroen van den Berg. “Ha, Johan, Ron Nep wil graag weten wie jij bent.” Ja, ik wil ook weten wie Ron Nep is. Jeroen: “Dat is een van de koplopers. Hij heeft gister van Karel van der Weide gewonnen en vandaag is hij van Nijboer aan het winnen.” Dit is zo’n moment dat je je afvraagt of je het nog wel allemaal kunt volgen. Friso Nijboer is een van de mensen die dit toernooi kunnen winnen, ik schrijf dan een verhaal over hem en Ron Nep giet dat in een kolommetje. Maar als Nep (hoezo doet die mee trouwens?) hier van Nijboer aan het winnen is, dan zit hij de normale gang van zaken behoorlijk te dwarsbomen. Intussen merk ik dat er in de perskamer een Nepkoorts heerst. Jeroen is een teamgenoot van Nep bij het Amsterdamse Tal, in welk team Nep vorig seizoen topscorer van de tweede klasse B werd. Niek Verwey, die namens Lost Boys de toernooisite verzorgt, werkt met Nep samen aan de website van het MEC. Iedere zet van Nep wordt hier door zijn maten met groot enthousiasme begroet. Ik loop naar de commentaarzaal en herken al van verre de stem van Lex Jongsma, die roept dat ‘die Nep alweer gaat winnen’. De opmerking wordt ontvangen met gejuich van een groep Amsterdamse Nepfans. Lex kijkt grijzend de zaal in en zegt dat ‘die Nep een soort cultfiguur aan het worden is’. Het wordt tijd dat ik eens ga kijken hoe de hoofdpersoon er nou eigenlijk uitziet.
bron: https://www.schaaksite.nl/2012/06/22/oude-doos-20-ron-nep/
Ron Nep (Wijk aan Zee 2022)
Na deze hattrick wekte het geen verbazing meer dat Wijkertoren 2 van Laurierboom Gambiet won.
Toen moesten we, Bram was inmiddels ook verschenen, het eerste nog over de drempel helpen. Dat was nog niet zo eenvoudig. Wel had EuroAutoVakSchaapMagnaPaulownaChessParcsCombi of hoe de club ook heten mag Loek van Wely niet meegenomen, op wie Dragan zich nog zo verheugd had, maar toen Sjoerd Plukkel zich verslikte in Colin Stolwijk, Erik Schoehuijs zijn reeks van drie nederlagen die hij de week daarvoor in Alkmaar gestart was met een nieuwe zeperd tegen Kevin Tan uitbreidde en helemaal aan het eind Bart-Piet Mulder na lang nadenken een toreneindspel op ingenieuze wijze verloor, toen zat er niet meer in dan een gelijkspelletje, wat toch ook heel knap was.
Ondertussen had ik foto’s lopen maken. Je doet het stiekem hoorde ik iemand fluisteren. Ja maar toch. Eindelijk kon het weer. Dat was ook de boodschap die verloren zoon Rick Duijker aan het eind van de middag meebracht. Nu alle restricties, zoals hij het noemde, opgeheven waren, kon hij wel weer eens een potje mee komen doen, dacht hij. Dat wordt nog vechten om een plaatsje in Wijkertoren 1. Een luxeprobleem.
Op de foto’s zien we onder anderen: Kevin Tan, Erik Schoehuijs, Paul Spruit, Peter Uylings, Tjark Vos, Dragan Skrobic, Jimmy van Zutphen, Paul Schipper en Bart-Piet Mulder
En Dragan? Dragan zat weer eens erg weinig achter zijn bord. Hij verdeelde zijn aandacht gelijkelijk tussen zijn partij tegen Tjark Vos en de wedstrijd Liverpool-Watford op de tv in het café van de Moriaan. In de 89ste minuut mocht Fabinho een penalty nemen. Die ging Fabinho missen. Dragan wist het honderd procent zeker. Let maar op, zei hij tegen mij. Ik lette op. De bal ging feilloos in de bovenhoek van het doel: 2-0 voor Liverpool. Dragan zat er niet mee. Ik zag hem denken: all in the game, voorspelling was goed, kwam alleen niet uit.