Wijk aan Zee 2021
In het Noordhollands Dagblad zag ik een foto van de speelzaal. Ik mag die hier niet tonen, maar hij was beangstigend mooi. De Moriaan in getemperd blauw licht. Vanaf het balkon genomen. In het midden van de zaal stond een soort van doorzichtige kooi. En daarin veertien schakers en zeven tafels op een rij. Spotlicht viel op hun borden. Daarop speelden zij met kleine poppetjes. En ze waren allemaal van hout.
Wijk aan Zee 2020
Zo was het vorig jaar. Toen deden we allemaal nog mee. En waren we nog niet van hout. Is dat zo of denk ik het maar?
Nu wandel ik des morgens in de duinen, kijk ik des middags schaak en vergaap ik me des avonds aan tv. Wonderlijk hoeveel mensen plotsklaps de oorlog nog hebben meegemaakt. Soldaat van Oranje zijn ze waarschijnlijk mee in de war. Ik ga de knijpkat maar weer eens van zolder halen. Op avondklok rijmt verduisteren. Leer mij een bloembol eten. En dan nog wat: de vaccins zijn spoorloos, de bestuurderen zijn ten einde raad en heel Nederland is opeens Urk. Maar wanhoop niet, ik zeg maar zo:
