Vandaag heeft iedereen, spelers en commentatoren, er na een rustdag weer zin in, zo lijkt het. Anish Giri en Judit Polgar zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld. Hun varianten gaan me nog altijd te snel, maar ik zet een gezicht alsof ik het allemaal prima kan volgen, totdat ik besef dat ik hen wel zie, maar zij mij niet, dus daar houd ik weer gauw mee op.
Ian Nepomniachtchi is naar de kapper geweest. Die is dus iets van plan. Het knotje is eraf. En jawel hoor.
Blunder! Blunder! Gelukkig staat de computerwaardering onder in beeld, dus ik zie het nu ook meteen. Had Ian Nepomniachtchi (hij is opvallend vaak ergens anders) zitten kijken naar Judit Polgar die in de life stream de zet even tevoren een beetje onvoorzichtig had voorgesteld? Dan had hij toch ook moeten zien wat Anish daarover gezegd had?
Nepomniachtchi loopt meteen weg. Judit Polgar vindt het onbegrijpelijk. Zij probeert het aan ons uit te leggen. Het is allemaal psychologisch. Er gaat een kwartier voorbij. Ian is nog steeds niet terug. Magnus is door zijn houdingen (van verbazing, met opgetrokken wenkbrauwen, rimpels, hoofdschudden, nadenken, afkeuring, toch maar weer nadenken, net doen alsof, ongeduld) heen en draait zich naar het publiek. De arbiter komt langs om te zien wat er aan de hand is.
Als Nepo weer bij zinnen is en terug aan het bord, laat Magnus zien uit welk hout een ware kampioen gesneden is. Professioneel maakt hij de partij uit.
“What did I do wrong, Magnus?” __ “I don’t know, Ian. Probably you did better not to lose your bishop.”
Wesley So is mild in zijn commentaar:
