Achter een plastic scherm
Het toernooi verliest steeds meer van zijn charme. Voorbeelden zijn de omslachtige en verplichte registratie voor bezoekers en dat rare plastic scherm, dat tussen de kijkers en de meesters en grootmeesters is opgehangen. Het gooien van aanstekers (of propjes met de beste zet) wordt zo wel erg moeilijk. Thuis kun je trouwens de partijen van de meesters en de grootmeesters, die respectievelijk “Challengers” en “Masters” heten, beter volgen en zonder al die narigheid. Toch rijd ik voor de tweede keer dit jaar door de duinen naar Wijk aan Zee. Er staat wind en het is ijskoud. Maar bij binnenkomst in de Moriaan neem ik een beker hete thee en een gevulde koek en kan ik er weer even tegen.
Vier foto’s. Veel verder kwam ik dus niet. De extra toegevoegde arbiter (?) had zijn beschermde stek achter het plastic verlaten op zoek naar onregelmatigheden in de zaal en hij kwam dus al snel bij mij uit, met mijn fototoestel tussen de amateurs. “Only ten minutes”, zei hij. “Last year you said seven”, zei ik om te pesten. Ik kende hem nog van vorig jaar. Toen had hij mij ook al vier keer tot de orde geroepen. Terwijl ik toen toch met zo’n achterlijk hemdje met persnummer en kaart rondliep. Dat had dus niet geholpen. Ik dacht dan doe ik het nu zonder. Helpt ook niet. Volgens mij worden wij allemaal met een cameraatje hoog in de zaal in de gaten gehouden. Hoe dan ook, ik mocht geen foto’s meer maken. Dus toen heb ik helemaal achterin de zaal nog een paar stiekeme shots genomen. Om het af te leren. Maar leuk is anders.
