De borden stonden al klaar. Toen kwam iemand er achter dat ze verkeerd om stonden. De Wijker Toren speelde altijd met het gezicht naar de bar en de tegenstanders altijd met de zon in het gezicht. Daar was over nagedacht. Dus de hele handel werd omgedraaid. Net op tijd. Maar het zou niet baten. De zon liet verstek gaan…
Het tweede had nergens last van. Dat won met 7-1 van Het Spaarne en heeft nu een reële kans op promotie. Maar het eerste liep onherstelbare schade op. Messemaker 1847 was net een tandje te sterk. Wie wil er nog mee naar Zeeuws-Vlaanderen. Want het gaat nergens meer om. Messemaker, LSG 2 en DD strijden nu om het kampioenschap.
Wat als Sjoerd Plukkel iets bijdehanter was geweest (waar zijn de tijden gebleven dat hij van een grootmeester won?), wat als Rick Duijker dat eindspelletje gewoon remise had gehouden (had heus wel gekund), ja dan hadden ook de stuurlui aan wal een stuk vrolijker gekeken.
Was dat alles? Nee. Dennis Bruyn had zijn woeste hoodie weer aan. Maar ik heb hem nog nooit zo verschrikt zien kijken als toen hij er een zakje brood onder vandaan frommelde en zijn tegenstander (ik ga echt niet zeggen wie, hij is de kwaadste niet) uitviel met het nijdige: “Wat doe je, wat doe je nou?” Dennis wist niet hoe gauw hij het corpus delicti weer moest opbergen. “Dat had je nog een keer moeten doen”, zei Bram toen hij hem even later tegenkwam in de wandelgang. “Daar heb ik helemaal niet aan gedacht”, zei Dennis, ook de kwaadste niet.
Naschrift
Bram zei zo tegen het eind van de wedstrijd dat BP en Rick gingen verliezen. Ik hield vol dat ze allebei remise zouden maken. Bram kreeg gelijk. Ik kon het niet geloven. Het is de volgende dag. Ik controleer mijn foto’s en zoek naar de stellingen die ik gezien meen te hebben en die er toe doen. Dit verhaal krijgt dus een staartje.