Categorie: Fotografie

Eigen en ander beeldmateriaal

Water

Reguliersgracht
De weerkaatsing van de gevels in het water, maar vooral het bootje in de gracht verleidt mij tot een foto, omdat het Tante Poes heet

Rokin
Schuin voor de boekhandel Scheltema staat een bronzen kunstwerk ontworpen door Mark Manders. Het is ook een fontein. Het water murmelt zachtjes tussen de hoofden door naar beneden. Je wordt er midden in de stad helemaal rustig van

Spiegelgracht
De gracht ligt er verlaten bij. De regen doet wonderen. Alle toeristen zijn opgeborgen in het Rijks Museum, waarvan we de torens op de achtergrond zien

P C Hooftstraat
De straat is kletsnat. De winkels hebben bewaking. Die neemt je jas aan. En je paraplu, die in een plastic foedraaltje verdwijnt. Je schoenen mag je aan houden. De tassen van Louis Vuitton zijn foeilelijk. De gevel staat scheef. Wij zien het vanaf de overkant

Mechelen

Mechelen 27 augustus 2019, voor dag en dauw. Ik ben vroeg opgestaan en loop het dorp uit. Het pad langs de Geul is stil en dromerig, het licht nog blauw. Maar even later, op de Dal Bissenweg, kleurt de lucht al licht oranje. In een weitje staan een paar koetjes. Zij lopen aan de andere kant van het hek met mij mee. Totdat zij teruggeroepen worden. De boerin komt met de voerbak uit de boerderij. Koetje kom, koetje kom, roept zij. De koetjes keren om. De dag begint.

Tuinen van het Hogeland

Dit jaar bezochten we vier tuinen op het Hogeland van Groningen. De tuin op het landgoed Verhildersum in Leens, de kloostertuin in Kloosterburen, de tuin van de borg Ewsum bij Middelstum en De Kleine Plantage in Eenrum.

De tuin rond de borg Verhildersum is meer park dan tuin. En een beetje fantasieloos. Maar wel fantastisch zijn de bronzen beelden van de kunstenaar Eddy Roos. Het zijn danseressen, open en bloot, solo of als paar en dan vaak in innige omstrengeling. Maar de verbeelde beweging en intimiteit worden te niet gedaan door de inrichting van het park (en soms ook door een meeuw). De beelden staan te ver uiteen en zijn gescheiden door rechte hagen en grindpaden. De bloementuin heeft zich ver teruggetrokken tot aan de randen van het park.

De kloostertuin in Kloosterburen daarentegen is wild en in de historische groentetuin van Ewsum loop je over zandpaden en word je steevast nat van de sproeiers. Er is een fruitmuur, een boomgaard, een pluk- en een bloementuin. En er zijn heel veel vrijwilligers, die altijd aan het werk zijn. Het is er prachtig en wij komen er bijna ieder jaar.

De Kleine Plantage in Eenrum tenslotte is “een kleine en eigenzinnige kwekerij”, waar je elk plantje kan kopen dat je maar wenst. Voor in de zon of in de schaduw, voor de droge grond of juist de natte, voor in de zomer of voor in de winter. Helaas, wij zijn niet met de bakfiets en ver van huis, maar wij gaan toch altijd even kijken bij de kikkervijver en naar de kleuren (en de kunst) in de naastgelegen tuin.

Wan Chun

Wan Chun

Toen we hier pas woonden, woedden er achter elkaar een paar flinke stormen. In november 1972 was tijdens zo’n storm met windkracht 11 à 12 een schip op het strand gelopen. Eigenlijk lag het niet op het Heemskerkse strand, maar meer naar Bakkum toe, bij strandpaal 47. Maar vanuit Heemskerk gingen er toch veel mensen naar het schip kijken.

In het begin zag het er nog aardig uit, alles zat er nog op en aan. Achterop was een baldakijnachtig afdakje, wat de boot een exotisch uiterlijk gaf, vond ik. En exotisch was ie natuurlijk ook met die prachtige naam “Wan Chun”. Dat je van beneden af ook nog mensen zag, sprak natuurlijk helemaal tot de verbeelding. Hoe leefden die daar?

Het verhaal ging dat het schip niet verlaten mocht worden, want dan was het voor de vinder en dat kon de bedoeling van de Panamese reder niet zijn.

Maanden lag het schip daar op het strand. Er is geprobeerd om een geul te graven om het weer de zee in te trekken, maar dat lukte niet.

Tijdens weer een nieuwe storm, een jaar later, is de Wan Chun omgewaaid. Toen was er al niet veel meer van over. Als een grote dode walvis lag het met zijn buik omhoog op het strand. Uiteindelijk is het gesloopt, maar ik heb gehoord dat er nog altijd een stuk onder het zand begraven ligt.

tekst: Nanny Schmit / fotografie: Evert Schmit





De foto’s zijn van januari en december 1973.
Het zijn oorspronkelijk kleurendia’s die met Silver Efex Pro omgezet zijn naar zwart-wit.
Zie een kleurenversie van de omgevallen boot Wan Chun
De tekst is oorspronkelijk geschreven voor het Geheugen van Heemskerk

Herfst in Amsterdam

De vrouw van het Vlaamsch Broodhuys aan de Amstelveenseweg, waar ik gestrand was na mijn wandeling kriskras door Amsterdam, zag mijn fototoestel en vroeg wat ik had gefotografeerd. Zij dacht gebouwen? Ik zei normaal gesproken mensen op straat, maar die heb ik gek genoeg nauwelijks gezien vandaag, dus zijn het plaatjes van de herfst geworden en van fietsen, op elke foto staan er wel een paar. Dat is Amsterdam zei zij. Ja ook, zei ik. En kijk King Lear komt naar de stad. Leuk zei zij.


Amsterdam, 8 november 2018

Ham en Crommenije

Ham en Crommenije

Het was een beetje somber weer, de luchten waren grijs, er viel nog net geen regen en er stond een lekker windje. Een uitstekende dag voor een rondje op de fiets door een landschap geschilderd in getemperde kleuren.

We waren bij Jansen-Wijsmuller & Beuns op de Veerdijk in Wormer geweest. Dat is een Groothandel in Boekbinders-, Restauratie- en Conservatiematerialen en Zelfklevende Folies. Nanny bleef dus liever buiten wachten. Maar ik waagde mij naar binnen, want ik had het in mijn hoofd gehaald al mijn ingeraamde dia’s en die van mijn vader te ordenen en te archiveren volgens de regels der kunst en die hoopte ik hier aan te treffen met de daarbij behorende materialen.

Na afloop zochten we een beetje moeizaam (door die zelfklevende folies) onze weg door Krommenie naar Krommeniedijk en toen dat gelukt was fietsten we ontspannen en blij over de Lagendijk door het natuurgebied Ham en Crommenije, een oase van rust tussen Krommenie en Uitgeest, en niet zo bedreigd als het vlakbij gelegen Busch en Dam, dat te maken heeft met de tomeloze uitbreiding van Assendelft en allerlei ellendige wegenplannen. Waar we heel boos om kunnen worden, maar nu dus even niet.

Uitgeest

Aduarderzijl en omstreken

De foto’s zijn uit Groningen. Een aantal is al vertoond. Die van het Waarhuis in Aduarderzijl, de klokkentoren in Klein Wetzinge, het gele veld in de Noordpolder, de sluis in Schouwerzijl en het huis in de kloostertuin van Kloosterburen zijn gemaakt met een iPhone, de andere foto’s zijn lekker ouderwets opgenomen: analoog. Vond ik weer een keertje leuk.

Kodak Ektar 100, Leica M6, Summicron 35mm en na ontwikkeling scannen die handel. Dat was nog niet zo eenvoudig. Mijn oude Nikon-scanner vertoont kuren en wil alleen nog maar luisteren naar Vuescan. Ontdekte ik na eindeloos geëtter. Maar de gratis (proef)versie zadelt je op met een watermerk in je foto’s. Stik! Het programma moet je dus kopen. En daar heb je dan weer een creditkaart voor nodig en die heb ik niet. Een andere manier is er niet. Nou vraag ik je. Zo word je dus gedwongen tot (een soort van) proletarisch winkelen.

Mopper mopper mopper, waarop Nanny zei: nu ben ik het zat. En ze bestelde een creditkaart. Binnenkort kan ik (moet ik van Nanny) dus al mijn software legaliseren. Het moet niet gekker worden. Doe maar luxe. Maar zolang zij betaalt vind ik het best.

Oldtimers en een overjarige kleinbeeldfilm

In een kast vond ik een onbelichte kleinbeeldfilm van Ilford met als uiterste ontwikkeldatum november 2009. Dat is bijna negen jaar geleden! Weggooien of proberen? Ik koos voor het laatste. Oldtimers in het centrum van Heemskerk waren een geschikt onderwerp. Meestal worden ze van voren geportretteerd. Ik deed het dus van achteren. Ik wachtte in spanning het resultaat af. Zoals vroeger. Je had geen idee wat je camera allemaal verzon. Soms stond er helemaal niets op zo’n film, vaak leek het nergens op. Je zag het pas achteraf.

Het viel reuze mee. Er was beeld en niet eens zo gek. Toch knap om na zo veel jaar op een scheutje licht te hebben gewacht nog respons te geven. Al is het dan in louter zwart en wit.

De negatieven zijn gescand met mijn Nikon Coolscan LS-5000. Ook al zo’n fossiel. Het ding zwoegt en bromt en piept maar weigert onder Windows 10 dienst, dus moet ik om die oude knorrepot te paaien Windows XP van stal halen. Over oldtimers gesproken.

Overhaal over de Amstel

Overhaal over de Amstel (Amsterdam omstreeks 1895)
fotograaf onbekend

De foto komt uit een fotoalbum van een van mijn tantes. Hij toont een overhaal, een soort voetveer, over de Amstel in Amsterdam. De passagiers in het bootje zijn mijn overgrootvader Kasper Karssen en zijn zoon Kasper Jan Karssen. Ze maken de oversteek van Amstelkade naar Weesperzijde (ter hoogte van de Ysbreker). Tot 1903 waren deze oevers van de Buiten-Amstel alleen verbonden door de omweg over de Hogesluisbrug, want de Nieuwe Amstelbrug bestond nog niet. Kleine ondernemers begonnen daarom een zogenaamde “overhaal”, een bootje dat je voor een paar centen van de ene oever naar de andere bracht. De aanlegsteigers pachtten zij voor een aanzienlijk bedrag van de gemeente. Al gauw verschenen er ook vrijbuiters op het water zonder steiger, maar met een omhooglopende brug achter op hun bootjes om passagiers de gelegenheid te geven toch de kade te bereiken. Het Nieuws van den Dag van zaterdag 12 augustus 1893 (Bron: Delpher) wijdde er een artikel aan onder de titel “Een overhaal-quaestie”.