Categorie: Fotografie

Eigen en ander beeldmateriaal

Muggenbeet 1963

 

De 30m² Zuiderzee van de familie de Boer uit Steenwijk (Muggenbeet 1965)

 

Fokke de Boer

We kampeerden in Muggenbeet op het erf van boer Harm van Sluis. Mijn neef Kasper en ik sliepen in een tentje. Naast ons stonden de jongens van de familie De Boer, Thijsse en Fokke. Het waren aardige jongens. Niet van het soort dat elkaar op vrijdagavond op het bruggetje vlakbij het cafeetje van Geertien en Griet met bromfietskettingen te lijf ging. De een was beter met het hoofd, de ander beter met zijn handen. Hun vader had in Steenwijk een drukkerij en in Muggenbeet lag de woonboot van de familie. En de dertig kwadraat. Dat was nog eens een boot. Daarvan waren er maar een stuk of dertig. Zij hadden nummer 3. Op het water stonden de schippers elkaar naar het leven. Maar in de Sneekweek ging de bemanning van elke boot halfweg de wedstrijd in Terhorne even aan wal voor een neut. Dat was traditie.

Wij leerden zeilen in een opgetuigde sloep. Later trokken wij met een zestien kwadraat naar Friesland. Of naar de Ronduite want daar had de familie De Haan een huisje met vijf dochters. Wij waren er niet weg te slaan. Toen het een keer spookte op de Beulaker voer ik er met de kano naar toe. Midden op het meer sloeg ik om. Ik had geleerd hoe je weer in de kano kon komen. Dat lukte nu niet. Ik dreef met kano en al richting de Blauwe Hand. Maar een motorjacht viste me op en bracht me alsnog naar waar ik zijn moest. Ik kreeg droge kleren waaronder een veel te grote onderbroek van pa De Haan en de jongste dochter vond dat ik nu wel kon blijven slapen. Ik dacht dat ik het gemaakt had. Maar toen zagen we door de verrekijker van vader De Haan een zeiltje uit de Walengracht het meer op komen. Het was mijn neef die de overtocht op de fok deed. Dat werd moeder De Haan toch te gortig. Twee jongens, een kano en een zeilboot, zoveel ligplaatsen had zij niet. Er werd een auto uit Muggenbeet besteld, met Fokke de Boer om de zeilboot terug te brengen. Wij mochten ook mee. Fokke hees naast de fok nu ook het grootzeil en zeilde ons met één hand dwars door de wind terug naar Muggenbeet.

Voor het slapen gaan hielden we ter afsluiting een stoeipartij in de boomgaard naast de boerderij. Kasper en ik tegen de jongens van De Boer. Ik scheurde per ongeluk de pyjama van Fokke. Dat had ik niet moeten doen. Het laatste wat ik zag was dat de aarde opeens omhoog tuimelde en tegen mij aan daverde. Een hallucinerende gewaarwording. Hij had mij met één machtige haal van zijn vuist buiten westen geslagen. Toen we in onze tentjes lagen bij te komen, wilde Kasper de haringen van de tent van de jongens van De Boer uit de grond gaan trekken. Ik wist dat uit zijn hoofd te praten. Met Fokke de Boer viel niet te spotten.

 

Muggenbeet 1963

Klik op de foto’s voor een vergroting

 

zie ook: Soms moet je lachen en soms is het beter van niet

Open ASK-toernooi 2018

 
Het toernooi om het open Alkmaars schaakkampioenschap, georganiseerd door de ASV De Waagtoren, is een van de aardigste weekendtoernooien die er zijn. Op de zaterdag liep ik twee rondjes mee. Met mijn fototoestel. De bovenzaal van Het Gulden Vlies was weer goed gevuld. Er deed een grootmeester mee en heel veel jeugd. De spelers was op het hart gedrukt niet van de grootmeester te winnen, want dan zou hij wel eens weg kunnen lopen. Alleen in de laatste ronde mocht het. En zo gebeurde het.
 

Fotogalerij

Klik op een foto voor een vergroting

Stayokay Slot Assumburg Rapidschaaktoernooi 2018 (2)

Paul Lieverst

Het Stayokay Slot Assumburg rapidschaaktoernooi is net zoals twee jaar geleden gewonnen door Paul Lieverst. De basis daarvoor legde hij de eerste dag met een overwinning op Fred Slingerland. De tweede dag verloor hij van Erik Schoehuijs en ontsnapte hij (tegen Bart-Piet Mulder en in de laatste ronde tegen Fred Avis) twee keer aan een nieuwe nederlaag, maar omdat zijn concurrenten de punten netjes onder elkaar verdeelden, legde hij toch nog beslag op een welverdiende en ongedeelde eerste plaats. Tweede en derde werden Fred Slingerland en Erik Schoehuijs. De hoogste ratingprijs was voor Erik Teske en lof ging uit naar toernooidirecteur Peter Klok en wedstrijdleider Kees Lute.

Op beide dagen vormde het Slot Assumburg het decor niet alleen van een geslaagd schaaktoernooi, maar ook voor twee bruidsparen, die de vrieskou trotseerden voor hun trouwfoto’s in de tuin. De schakers poseerden liever binnen.

 

Stayokay Slot Assumburg Rapidschaaktoernooi 2018 (1)

De zesde editie van het Stayokay rapidschaaktoernooi, georganiseerd door de Heemskerkse Schaakvereniging Excelsior, is van start gegaan met 39 deelnemers onder wie de winnaar van de vierde editie Paul Lieverst, die meteen maar even de grote ratingfavoriet Fred Slingerland, in ieder geval voorlopig, zijn hielen liet zien. En ook Thomas Broek moest er aan geloven. Mede daardoor leidt Paul, na de eerste dag, het veld met het volle pond uit vijf partijen. Morgen krijgt hij ongetwijfeld te maken met Bart-Piet Mulder die met een half puntje minder op de tweede plaats staat.

Dans mon jardin (13/15)

In Normandië waren Peter en Lodewike, Nanny en ik op bezoek bij Rob en Monique, een stel dat in Frankrijk woont, aan het eind van de wereld bovenop een berg nabij het uitgestorven dorpje Exmes. Zij lieten ons de stadjes Sées, Argentan, Gacé en Orbec zien, we bezochten Honfleur aan de kust, en maakten wandelingen in de omgeving van hun paradijs La Côte du Drou. Hun kat was Maître Rats en wij dronken calvados.

In Ménil-Hubert-en-Exmes stond een oud vakwerkhuisje. Vakwerk heet daar colombage. In de muur zat een scheur. Het was een teken aan de wand. Aan het eind van het jaar moest mijn hart naar de dokter en met Peter liep het nog slechter af. En Maître Rats is er ook niet meer.

Het was een onvergetelijke vakantie.

Dans mon jardin (12/15)

Als je niet ver van huis toch wilt verdwalen moet je in het Lake District in slecht weer op pad gaan. Je loopt dan langs een beekje stroomopwaarts de bergen in, totdat elk herkenningspunt is verdwenen en je geen mens meer tegen komt. Er is geen spoor meer, geen hoopjes op elkaar gestapelde stenen die je bakens waren en al je energierepen zijn op. En als je je dan toch nog omhoog hebt getrokken, maar niet meer naar beneden durft, o wat verlang je dan naar een pint in de pub helemaal beneden aan de berg aan het begin van het pad.

Dans mon jardin (11/15)

De Noord-Hollandse duinen, zo weids als bij ons vind je ze niet. Alleen, het wordt er steeds drukker. Met wandelaars, fietsers, mountainbikers, boswachters in autootjes, gps-puzzeltochten en nu ook met Konikpaarden, Schotse hooglanders en Blackface schapen. Vroeger zag je er alleen fazanten en konijnen, maar die zijn verdwenen. Tegen de hooglanders moet je aardig doen: netjes vragen of je er langs mag als ze breeduit op je pad liggen, dan doen ze jou niets, zeggen de boswachters. Maar ik vertrouw het zaakje niet helemaal, volgens mij weten ze donders goed dat ze in de Gasterij op het menu staan.

Dans mon jardin (10/15)

Toen Noortje negen was maakten we met haar een voettocht door het mooiste gedeelte van Jutland, van Aarhus naar Silkeborg en rond de Himmelbjerget. Na de dagtocht deden we dan ‘s avonds nog een extra ommetje. Volgens Noortje was dat geen ommetje maar een OM. We hadden met haar ook al eens door Schotland en door Wales gesjouwd en dus was het niet gek dat ze, toen ze daar de kans voor kreeg, liever alleen op vakantie ging. En dat was jammer, want toen we een paar jaar later nog eens door Denemarken trokken, maar nu met de fiets, was het er lang zo leuk niet meer.

Dans mon jardin (9/15)

In de herfst van 1981 reed ik op mijn racefiets naar het Zwarte Woud. Ik had geoefend op het kopje van Bloemendaal en bij Piet de Wit in Wormer om een lichter verzet gevraagd. Hij lachte mij uit. Hij was wereldkampioen op de baan achter de grote motoren geweest en dan trapte je zo zwaar als je kon. Zo trok ik door België, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland. En onderweg passeerde ik dorpjes, waarvan ik het bestaan niet kende en de naam niet wist, zoals hierboven op een mistige ochtend in de Elzas.

Dans mon jardin (3/15)

Op 13 november 1972 liep de Wan Chun in een hevige storm bij Castricum op het strand. Een jaar lang werden pogingen ondernomen om het schip vlot te trekken. Tijdens een nieuwe storm op 2 april 1973 werd het schip bij windkracht 11 nog hoger op het strand gezet. En in november 1973 tijdens een ultieme poging om het schip naar zee te trekken knapten de kabels en kapseisde het.