Toen we hier pas woonden, woedden er achter elkaar een paar flinke stormen. In november 1972 was tijdens zo’n storm met windkracht 11 à 12 een schip op het strand gelopen. Eigenlijk lag het niet op het Heemskerkse strand, maar meer naar Bakkum toe, bij strandpaal 47. Maar vanuit Heemskerk gingen er toch veel mensen naar het schip kijken.
In het begin zag het er nog aardig uit, alles zat er nog op en aan. Achterop was een baldakijnachtig afdakje, wat de boot een exotisch uiterlijk gaf, vond ik. En exotisch was ie natuurlijk ook met die prachtige naam “Wan Chun”. Dat je van beneden af ook nog mensen zag, sprak natuurlijk helemaal tot de verbeelding. Hoe leefden die daar?
Het verhaal ging dat het schip niet verlaten mocht worden, want dan was het voor de vinder en dat kon de bedoeling van de Panamese reder niet zijn.
Maanden lag het schip daar op het strand. Er is geprobeerd om een geul te graven om het weer de zee in te trekken, maar dat lukte niet.
Tijdens weer een nieuwe storm, een jaar later, is de Wan Chun omgewaaid. Toen was er al niet veel meer van over. Als een grote dode walvis lag het met zijn buik omhoog op het strand. Uiteindelijk is het gesloopt, maar ik heb gehoord dat er nog altijd een stuk onder het zand begraven ligt.
tekst: Nanny Schmit / fotografie: Evert Schmit
De foto’s zijn van januari en december 1973.
Het zijn oorspronkelijk kleurendia’s die met Silver Efex Pro omgezet zijn naar zwart-wit.
Zie een kleurenversie van de omgevallen boot Wan Chun
De tekst is oorspronkelijk geschreven voor het Geheugen van Heemskerk