Anna van der Breggen (Imola 2020)
Het mooiste plaatje van 2020 heb ik niet zelf gemaakt: Anna van der Breggen wordt in Imola wereldkampioen wielrennen op de weg bij de vrouwen. Ik zat opgehokt en kon er dus niet bij zijn. Het is een screenshot van de televisie. Zo mooi.
Misschien is het helemaal niet in het echt gebeurd en alleen op de televisie. Ik ben een beetje de draad kwijt geraakt van wat waar is en niet waar. Komt van dat binnen zitten. En door alle gesteggel over het virus en de maatregelen en ook een beetje door het gekrakeel rond dat schurkje trump. Heel raar landje dat amerika. Alles gaat daar zooo overdreven. De wereld volgens Garp. Hadden we het maar nooit ontdekt. Hier is de nationale sport voordringen. Daar zijn wij weer goed in. Eerst zeggen dat we dat enge vaccin echt niet gaan nemen en nu er te weinig van is vechten we erom.
Doet me denken aan de tijd dat we katten hadden. Donder en Bliksem. Die kregen allebei hun eigen bakje voer en het eerste wat ze deden was dat van de ander kapen. En dan loerden ze naar elkaar en zagen wat die ander aan het uitvreten was en dan wisselden ze weer van plek. In een mum van tijd hadden ze hun bakjes leeg en in een mum van tijd hadden ze hun eten ook weer uitgekotst. Dat moest dan onder de schommelstoel. Ik weet ook niet waarom. We bedachten een oplossing. We gaven Bliksem haar bakje en schopten tegelijkertijd Donder door de voordeur naar buiten. Die zou later krijgen. Maar die begon dan te rennen en te rennen, om het huizenblok heen, om nog geen minuut later dwars door het kattenluikje in de achterdeur weer naar binnen te stormen. Elke dag sneuvelde er een record. Ik schreef de tijden op. Nanny verzon een andere oplossing. Om de beurt opsluiting in de badkamer met de deur op slot, want die zouden ze anders openmaken. Moesten we nu ook maar weer eens doen.