Afgelopen dinsdag naar Haarlem gefietst. Nanny moest een boek terugbrengen. Zij moet altijd wel ergens een boek terugbrengen. Zij is lid van alle bibliotheken in de wijde omtrek. Het regende en het was koud. Verkleumd kwamen we aan. De bibliotheek was warm. In het restaurantgedeelte werd cappuccino geschonken. Dat is een kop koffie met hete, gestoomde en daardoor bruisende melk. Die moesten we hebben. Alleen de cacaopoeder ontbrak. Ik dacht: nou eens een keertje niet moelijk doen, dus toverde ik desgevraagd en zonder mankeren mijn QR-code te voorschijn. Er stonden grappige plaatjes onder. Een man met een rolkoffer, een vrouw met een rugzak. De man van de koffie keek mij aan. Hij zei: dat is uw internationale QR-code. Kunt u misschien even terugbladeren naar de Nederlandse. Ik voelde Nanny, die achter mij stond, verstijven. O jee, dacht ze, als dat maar goed gaat. Ze zei het gelukkig niet. De man van de koffie hielp mij. Opeens reden er allemaal poppetjes op een skateboard en op een fiets door mijn beeld. Dat was dus mijn Nederlandse QR-code. Een wonder. Ik heb er thuis nog eens goed naar gekeken. Ik kan er geen wijs uit. En weet je wat helemaal gek is: na een tijdje verandert dat patroon van die mysterieuze QR-code zomaar vanzelf! Ben ik dat allemaal? Volgens mij word ik gigantisch in de maling genomen.
StencilGirl®