Dit keer begonnen we onze tocht naar Groningen met een vliegende start. Nou ja, vliegend is misschien een beetje overdreven. De boemel die ons van Uitgeest naar Rhenen stopte onderweg 23 keer. In Rhenen eindigde het spoor en moesten we verder op de fiets.
Het plan was in kleine etappes via Voorst en Wezep naar Balkbrug te rijden en daar een bezoek te brengen aan de Ommerschans. Dat had Nanny bedacht omdat ene Dirk Hout, voorouder van mij, tussen 1831 en 1861 vanuit Alkmaar wel vijf keer naar de koloniën in Veenhuizen en Ommerschans is gestuurd. Wegens wangedrag. Nanny zal daar nog wel eens een boekje over open doen.
De Ommerschans
In de Ommerschans beland je in twee werelden: een wonderlijk open landschap en het gesloten beboste gebied bij de oude schans. Er zijn nog veel zichtbare sporen van het Kolonieverleden.
De Ommerschans is de eerste in de reeks Koloniën waar bedelaars, landlopers en ‘onwilligen’ gedwongen werden tewerkgesteld. Vrijheid hadden ze er niet. De Kolonie werd later een rijksopvoedingsgesticht en nog later kwam er een psychiatrische instelling. In het landbouwontwikkelingsgebied bleef de landschappelijke structuur van de oude Kolonie met haar (jaag)paden, lanen en vaarten goed herkenbaar, net als de oriëntatie en de ligging van de historische bebouwing.
Koloniën van Weldadigheid
Vereniging De Ommerschans
Na Ommerschans zetten wij koers naar de kop van Overijssel. Daar kampeerden wij een aantal dagen op camping De Turftente aan de Wetering, een sloot tussen Muggenbeet en Kalenberg.
Op de camping stond een echtpaar dat een loonbedrijf had gehad met wel achttien trekkers. Nu hadden ze er nog elf en een daarvan hadden ze bij zich. Ze deden er de boodschappen mee in Oldemarkt. En hij trok de kampeerwagen, een omgebouwde schaftkeet.
In en rond de Weerribben, in de plaatsjes Oldemarkt, Ossenzijl, Kalenberg en Paasloo, vond het derde textiel festival plaats. We reden er twee dagen rond met een armbandje dat niet meer af kon. Dat was niet erg, want het thema was Vreemde Vogels. Niet iedereen hield zich daar aan .
In Ossenzijl bezochten we onze tante die inmiddels 97 is. We haalden haar uit haar middagslaapje. “Wie zijn jullie?” “Dit is Nanny en ik ben uw neef Evert.” “En u bent tante Greet”, voegde ik er voor de zekerheid aan toe. “Ja dat moet dan wel”, zei zij. Wij zetten thee en tante Greet zette zich op haar praatstoel. Op onze standaard grap (“Tante, als u zo doorgaat wordt de AOW echt onbetaalbaar”) antwoordde ze dat ze bang was de honderd te halen, want dan kwam burgemeester Bats, God verhoede het, bloemen aanbieden. Tante Greet is al heel lang mijn lievelingstante.
in 2016 door Juno getekend
voor tante Greet
Nu reden wij richting Aduarderzijl en het hogeland van Groningen. Ons lievelingsland.