Het was 1968. Ik studeerde Nederlandse taal- en letterkunde. Mijn nicht Inge zat op een leesclub en die had een voorleesavond georganiseerd. Met remko kampurt, zei ze, zo schrijf je dat. Of ik mee wilde (ze had hoge verwachtingen van mij). Ze nam mij mee naar een zaaltje ergens in Buitenveldert. Het clubje bestond uit louter dames. We zaten aan formica tafels en kregen koffie in piepschuimen bekertjes. Er knipperde een tl-buis. De schrijver las voor uit zijn nieuwe boek: tjeempie! of liesje in luiletterland. Seks is vurrukkulluk, maar je kunt ‘t niet in een kano doen. En ook niet op een fiets. We mochten vragen stellen. Mijn nicht Inge keek mij hoopvol aan. Ik zweeg. Iedereen zweeg. De schrijver zuchtte. Dit ging een lange avond worden. Hij deed nog een stukje. Het ging over de best gekapte schrijver van Nederland. Toen durfden de dames van de leesclub niet alleen niets meer te zeggen maar ook elkaar niet meer aan te kijken. Hadden ze het niet gelezen? De schrijver keek naar mij. Mulisch mompelde ik. Die wordt hier op de korrel genomen. Is dat een vraag, vroeg hij zacht. Nee, zei ik verlegen. Daar bleef het bij.
Een gedicht van Remco Campert uit Nieuwe herinneringen. Het doet mij wee en geeft mij moed.
Op de Overtoom
Het dooit op de Overtoom
maar het vriest ook alweer op
melden mijn voeten
die mijn dag verlopen
ik blijf dicht bij huis
steeds dichter
dat is mijn leeftijd
wolken worden zwaarder van onkleur
de geur van gisteren
hangt nog aan me
ik at met mijn vriend
we braken het brood
en deelden de doden
we zijn al bijna uit zicht
wij lachen nog
wat moet je anders?
omhelzen elkaar ten afscheid
misschien je weet maar nooit
Remco Campert is op 4 juli 2022 overleden, bijna 93 jaar oud.