Het netvlies ligt weer zo’n beetje op zijn plaats. De gasbel is opgelost. Het oog gaat weer wat zien. Elke dag iets beter. Maar het is een grappenmaker. Alsof je ermee in een lachspiegel kijkt. De allergewoonste dingen nemen opeens allerlei vertekende of kunstzinnige vormen aan. Het andere oog snapt hier even niets meer van. Ik probeer de boel te ordenen, te photoshoppen in mijn hoofd zeg maar. Dat lukt nog niet helemaal. Het ouderwetse en het lachspiegeloog strijden om de voorrang. Zo loop ik de ganse dag voortdurend afstanden tot stoepranden te schatten en grijp ik in de supermarkt geregeld mis.
Ik maak aan de hand van Nanny een wandeling over het landgoed Marquette. Ik probeer foto’s te maken. Dat gaat wonderwel met één oog. Schijn ik altijd al te hebben gedaan. Alleen vergis ik me steeds. Doe ik het weer met dat rare oog. Kijk ik weer in die lachspiegel en denk dan heel dom: verrek, zit die nu ook al in mijn fototoestel?
Landgoed Marquette
Thuisgekomen ligt er een kaart op mij te wachten, uit onverwachte hoek, met aardige en bemoedigende woorden. Die doet goed.