Zaterdag 22 april 2017. FC Castricum wint van ZCFC en wordt drie ronden voor het einde van het seizoen 2016/2017 kampioen van de zaterdag 3e klasse A.
Het feest had plaats op sportpark Noord-End en ik stond aan de kant om Ramon Miccoli en de rest van het team aan te moedigen. Ik hoopte dat hij dit keer tenminste de rust zou halen, maar dat was helemaal niet zo zeker, zie mijn verslag van de wedstrijd Castricum-DCG in december, waarin hij zichzelf voor vier weken uitschakelde, en zijn escapades daarna, toen hij in bijna elke wedstrijd ofwel tegen een tegenstander of wel tegen een rode kaart opliep.
De intocht van de teams was veelbelovend, met zon en vuurwerk en tot mijn vreugde achter de dug-out, samen met zijn vrouw Jerusha, mijn vroegere buurman Ben Smit, over wie ik al eens verteld heb.
De trainersstaf van FC Castricum had niets aan het toeval overgelaten en de keeper dezelfde kleur trui gegeven als die van de tegenstanders. Het zorgde voor de nodige verwarring. Als ZCFC de verre spits dacht aan te spelen dan floot de scheidsrechter voor buitenspel. Dat werd dus de eerste wissel, dat wil zeggen de keeper mocht blijven maar met een andere trui.
FC Castricum nam de wedstrijd in handen, maar alle ballen gingen gedreven door de wind hoog over richting het Jac P. Thijsse College. Na de vierde afzwaaier waren de ballen op en moest er ouderwets in de bosjes gezocht worden om de wedstrijd te kunnen voortzetten.
Ik was samen met Richard de Jong, die weer loopt als een kieviet, van achter de dug-out verkast naar de hoofdtribune, waar we een beter zicht hadden op onze Ramon Miccoli. Hij liep voortdurend vrij, maar kreeg geen bal, niet alleen omdat die voortdurend in de bosjes lag maar ook omdat de wind de andere kant op stond. Hij ging de rust dus halen.
FC Castricum drukte nu zonder bal, maar en bloc door en vanuit de verte zagen wij hoe op die manier het eerste doelpunt gemaakt werd. Zo kon het dus ook.
Hierdoor aangemoedigd maakte de aanstaande kampioen ook een fraai tweede doelpunt en nam toen gas terug. ZCFC kroop langzaam uit zijn schulp. Toch kreeg het nauwelijks kansen en in de lucht heerste de thuisploeg.
Maar in de blessuretijd van de eerste helft was daar plotseling de tegentreffer. De stand was opeens 2-1, een tegenvaller en tijd voor een kop koffie.
•
Bij het begin van de tweede helft vatten we post aan de andere kant. En ja hoor, nu zagen en hoorden we veel meer. Bijvoorbeeld de uitbrander van de scheidsrechter toen een invaller het veld in kwam voordat hij zijn rugnummer had getoond. De volgende die dat probeerde werd nog net op tijd door twee man vastgehouden, anders waren er vast en zeker strafmaatregelen gevolgd.
FC Castricum verdedigde nu, maar dat ging zo onbeholpen, dat we ons hart vasthielden. Geen bal kwam nog aan. Richard kon zich niet meer beheersen. Wat een kutbal riep hij opeens. De trainers besloten in te grijpen.
Mannen! voetballen!!
Klare taal. Tot onze stomme verbazing hielp het. Het team herpakte zich en scoorde uit de eerste de beste vrije trap een schitterend doelpunt.
Wij vielen elkaar in de armen. Er klonk gejuich en gezang. Er werd gedanst. Toen we elkaar loslieten zagen we die oranje jongens gewoon doorspelen. Indirecte vrije trap begrepen we. De keeper had de bal heel slim niet aangeraakt…
Maar FC Castricum was over het dode punt heen. Ramon was ook wat meer in beeld. Er kwam nu geen muisje meer doorheen. En hij gooide in als het een vrije trap was en nam een vrije trap als het een ingooi moest zijn, en dat moest dan over, want de scheidsrechter kende de regels. Zo sprokkelden we tijd.
En na het eindsignaal barstte het feest los.
